O porvir ten sido sempre unha expresión que anuncia, e mesmo condensa, cobizas individuais e colectivas, moduladas no tempo por expectativas xeradas na singularidade de circunstancias que artellan marcos de representación sociocultural, acordes, en maior ou menor medida, coa experiencia e a traxectoria das persoas e as súas contornas familiares. Nese senso, a educación, e os procesos que comporta como grande alicerce de progreso e desenvolvemento, ten conformado –non sen serios atrancos– o imaxinario optimizado dunha Galicia capaz de proporcionar á súa cidadanía rutas de formación, dentro e fóra de escolas, institutos e facultades, en absoluto afastadas dos desafíos que compartimos no complexo panorama dun mundo interdependent