Nuevas aportaciones a la Neurobiología del trastorno de atención con hiperactividad desde la magnetoencefalografía.

Introdución e desenvolvemento. As teorías vixentes sobre o trastorno por déficit de atención con hiperactividade (TDAH) postulan que o seu déficit cognitivo primario consiste nunha disfunción executiva. Nos últimos anos, os estudos realizados con técnicas de neuroimaxe achegaron evidencia, tanto anatómica como funcional, que apoia a hipótese dunha disfunción frontoestriatal neste trastorno. Con todo, recentes estudos de neuroimaxe atoparon alteracións a nivel anatómico e funcional en rexións corticais posteriores, como o córtex parietal inferior e o córtex temporal posterior, que se relacionaron cunha disfunción na atención selectiva. Os estudos realizados con potenciais relacionados con acontecementos discretos (PRAD) amosan que os nenos con TDAH presentan alteracións en compoñentes temperáns (durante os primeiros 200 ms de procesamento), como P1 ou N1, que son sensibles ao efecto da atención selectiva. Estes achádegos introducen dúbidas sobre se a disfunción frontoestriatal/executiva é o déficit primario no TDAH. Conclusións: Un dos obxectivos principais da investigación sobre o TDAH debería ser a procura do seu déficit cognitivo primario e dos circuítos cerebrais que o sustentan, polas importantes repercusións que este feito ten sobre o seu diagnóstico e tratamento. Técnicas con elevada resolución temporal como os PRAD ou a magnetoencefalografía (MEG) poden ser especialmente útiles para discriminar en qué momento do procesamento cognitivo a actividade cerebral dos nenos con TDAH empeza a presentar alteracións e, como consecuencia, para axudarnos a entender cál é o seu déficit cognitivo primario.