A igrexa do Antigo Réxime percibía ingresos de fontes moi variadas, de aí a dificultade de realizar unha avaliación aproximada de todas as súas entradas, e polo mesmo  a necesidade de non quedar en estudos parciais, xa traten da propiedade da terra ou do dezmo. Ademais, é necesario tomar en consideración a propia diversidade interna do estamento eclesiástico, e as diferenzas territoriais que se aprecian entre as dioceses, por exemplo a próposito da participación dos curas de almas nos dezmos, considerable nunhas e nula noutras. A fragmentación interna do estamento eclesiástico obriga tamén a establecer matices, no que a fontes de ingresos refírese,  non só entre seculares e regulares, senón entre monxes e frades, relixiosos e relixiosas, bispos, cabidos, curas de almas (sexan ou non “párrocos”), capeláns e patrimonistas. Por outra banda, á hora de analizar a condición da Igrexa como “propietaria” non se pode esquecer que nuns casos o era unicamente do directo dominio e noutros da propiedade plena, e que por tanto as formas de explotación dos grandes patrimonios variaban desde a cesión mediante foros en Galicia á xestión directa, moi estendida en Andalucía.