O papel das prácticas mente-corpo na cognición dos maiores de 65 anos
Autoría
N.B.R.
Máster Universitario en Xerontoloxía (3ªed)
N.B.R.
Máster Universitario en Xerontoloxía (3ªed)
Data da defensa
18.06.2025 16:00
18.06.2025 16:00
Resumo
Introdución: co avance progresivo do peso das persoas maiores de 65 anos, prevese tamén un aumento de certas patoloxías relacionadas coa idade e o envellecemento, dentro destas atópase o deterioro cognitivo, que en maior ou menor medida afecta á poboación. Coñecer intervencións que poidan retrasar este ou manter a cognición resulta interesante e necesario, aparecendo aquí a inquedanza de saber o papel que poden ter as prácticas mente-corpo para esta fin. Obxectivo: o obxectivo xeral desta revisión é coñecer se as prácticas mente-corpo axudan a manter e/ou mellorar a cognición dos adultos maiores sáns ou con deterioro cognitivo leve. Metodoloxía: realizouse unha revisión da bibliografía existente, durante os meses de febreiro e maio, que axudase a dar resposta á pregunta de investigación en bases de datos como Web of Science, PubMed, Cochrane e Scopus. Resultados: cuns resultados que alcanzaron os 170, despois da selección final foron 6. Sendo 2 deles ensaios clínicos sobre ioga, 1 sobre tai chi, e o resto deles acerca da meditación. Estes mostraron unha heteroxeneidade en canto aos beneficios das prácticas nas funcións cognitivas, tendo un maior impacto positivo o ioga e o Tai Chi que a meditación por si soa. Conclusión: a meditación cando se realiza de forma illada non aporta evidencias firmes do seu proveito. Sen embargo intervencións mente-corpo que xuntan meditación máis movemento, si amosan un claro beneficio en distintas capacidades cognitivas.
Introdución: co avance progresivo do peso das persoas maiores de 65 anos, prevese tamén un aumento de certas patoloxías relacionadas coa idade e o envellecemento, dentro destas atópase o deterioro cognitivo, que en maior ou menor medida afecta á poboación. Coñecer intervencións que poidan retrasar este ou manter a cognición resulta interesante e necesario, aparecendo aquí a inquedanza de saber o papel que poden ter as prácticas mente-corpo para esta fin. Obxectivo: o obxectivo xeral desta revisión é coñecer se as prácticas mente-corpo axudan a manter e/ou mellorar a cognición dos adultos maiores sáns ou con deterioro cognitivo leve. Metodoloxía: realizouse unha revisión da bibliografía existente, durante os meses de febreiro e maio, que axudase a dar resposta á pregunta de investigación en bases de datos como Web of Science, PubMed, Cochrane e Scopus. Resultados: cuns resultados que alcanzaron os 170, despois da selección final foron 6. Sendo 2 deles ensaios clínicos sobre ioga, 1 sobre tai chi, e o resto deles acerca da meditación. Estes mostraron unha heteroxeneidade en canto aos beneficios das prácticas nas funcións cognitivas, tendo un maior impacto positivo o ioga e o Tai Chi que a meditación por si soa. Conclusión: a meditación cando se realiza de forma illada non aporta evidencias firmes do seu proveito. Sen embargo intervencións mente-corpo que xuntan meditación máis movemento, si amosan un claro beneficio en distintas capacidades cognitivas.
Dirección
MARTINEZ ISASI, SANTIAGO (Titoría)
MARTINEZ ISASI, SANTIAGO (Titoría)
Tribunal
RODRIGUEZ PEREZ, ANA ISABEL (Presidente/a)
BISQUERT I PEREZ, KYLYAN MARC (Secretario/a)
REY ARES, LUCIA (Vogal)
RODRIGUEZ PEREZ, ANA ISABEL (Presidente/a)
BISQUERT I PEREZ, KYLYAN MARC (Secretario/a)
REY ARES, LUCIA (Vogal)
Comparación de ferramentas para medir a carga de traballo de enfermería en UCI: unha revisión sistemática
Autoría
L.B.G.
Máster Universitario en Atención Sanitaria, Xestión e Coidados (Esp.Clínica)
L.B.G.
Máster Universitario en Atención Sanitaria, Xestión e Coidados (Esp.Clínica)
Data da defensa
18.06.2025 10:00
18.06.2025 10:00
Resumo
Introdución: a literatura resalta a alta carga de traballo de enfermería nas unidades de coidados críticos (UCI), derivada da complexidade dos pacientes e da intensidade do coidado requirido. Esta sobrecarga afecta a calidade asistencial e motivou o desenvolvemento de escalas como NEMS, TISS-28, NAS e VACTE, que permiten medir e xestionar de forma máis precisa os recursos necesarios. O seu uso facilita unha atención máis segura, eficiente e adaptada ás demandas reais do entorno crítico. Obxectivos: identificar cal das escalas dispoñibles é a máis adecuada para medir a carga de traballo de enfermería no ámbito de coidados críticos. Os obxectivos secundarios son identificar os factores que determinan a carga de traballo de enfermería en UCI e analizar e comparar as escalas de medición da carga de traballo máis usadas. Metodoloxía: realizouse unha revisión sistemática co fin de abordar o tema proposto. Esta revisión implicou unha busca exhaustiva en bases de datos científicas, centrada en publicacións dos últimos 10 anos. Resultados: seleccionáronse 18 artigos que, ou ben utilizaban ou comparaban as escalas de medición obxecto de estudo, ou ben abordaban os factores determinantes da carga de traballo de enfermería en UCI. Observouse que ningunha das escalas está exenta de limitacións. Conclusión: a carga de traballo de enfermería en UCI está influída por factores do paciente e da organización. Esta revisión destaca que certos perfís de pacientes xeran maior demanda asistencial e que as tarefas non asistenciais tamén inflúen significativamente na carga de traballo. Aínda que ningunha escala mide a totalidade do traballo enfermeiro, a NAS perfílase como a máis completa, ao reflectir con maior fidelidade as intervencións de enfermería realizadas en coidados críticos.
Introdución: a literatura resalta a alta carga de traballo de enfermería nas unidades de coidados críticos (UCI), derivada da complexidade dos pacientes e da intensidade do coidado requirido. Esta sobrecarga afecta a calidade asistencial e motivou o desenvolvemento de escalas como NEMS, TISS-28, NAS e VACTE, que permiten medir e xestionar de forma máis precisa os recursos necesarios. O seu uso facilita unha atención máis segura, eficiente e adaptada ás demandas reais do entorno crítico. Obxectivos: identificar cal das escalas dispoñibles é a máis adecuada para medir a carga de traballo de enfermería no ámbito de coidados críticos. Os obxectivos secundarios son identificar os factores que determinan a carga de traballo de enfermería en UCI e analizar e comparar as escalas de medición da carga de traballo máis usadas. Metodoloxía: realizouse unha revisión sistemática co fin de abordar o tema proposto. Esta revisión implicou unha busca exhaustiva en bases de datos científicas, centrada en publicacións dos últimos 10 anos. Resultados: seleccionáronse 18 artigos que, ou ben utilizaban ou comparaban as escalas de medición obxecto de estudo, ou ben abordaban os factores determinantes da carga de traballo de enfermería en UCI. Observouse que ningunha das escalas está exenta de limitacións. Conclusión: a carga de traballo de enfermería en UCI está influída por factores do paciente e da organización. Esta revisión destaca que certos perfís de pacientes xeran maior demanda asistencial e que as tarefas non asistenciais tamén inflúen significativamente na carga de traballo. Aínda que ningunha escala mide a totalidade do traballo enfermeiro, a NAS perfílase como a máis completa, ao reflectir con maior fidelidade as intervencións de enfermería realizadas en coidados críticos.
Dirección
Vidal Martínez, Sandra (Titoría)
Vidal Martínez, Sandra (Titoría)
Tribunal
NUÑEZ IGLESIAS, MARIA JESUS (Presidente/a)
ORDOÑEZ MAYAN, LUCIA (Secretario/a)
NOVIO MALLON, SILVIA (Vogal)
NUÑEZ IGLESIAS, MARIA JESUS (Presidente/a)
ORDOÑEZ MAYAN, LUCIA (Secretario/a)
NOVIO MALLON, SILVIA (Vogal)
Humanización na atención a pacientes das Unidades de Coidados Intensivos da área sanitaria de Santiago de Compostela
Autoría
D.C.R.
Máster Universitario en Atención Sanitaria, Xestión e Coidados (Esp.Clínica)
D.C.R.
Máster Universitario en Atención Sanitaria, Xestión e Coidados (Esp.Clínica)
Data da defensa
18.06.2025 10:00
18.06.2025 10:00
Resumo
Introdución: Este estudo aborda a humanización nas Unidades de Coidados Intensivos (UCIs), centrándose na percepción do persoal sanitario da área de Santiago de Compostela. A humanización neste contexto implica integrar a atención científica cos valores humanos, abarcando dimensións físicas, emocionais, sociais e espirituais. O traballo baséase no Manual de Boas Prácticas en Humanización das UCIs, que propón sete liñas estratéxicas para unha atención máis humana. Obxectivos: Analizar o impacto da humanización nos coidados intensivos desde a perspectiva do persoal sanitario. Tamén se avalía o coñecemento sobre os protocolos de humanización, a percepción da súa importancia e as barreiras para a súa implementación. Metodoloxía: Estudo observacional descriptivo mediante un cuestionario estruturado, enviado electronicamente a profesionais das UCIs en abril de 2025. Resultados: Responderon 120 profesionais (médicos, enfermeiras, TCAEs e celadores). As súas respostas revelaron unha alta valoración da humanización como concepto, pero unha percepción máis crítica respecto á súa aplicación práctica. O ambiente físico e a privacidade do paciente foron especialmente mal valorados. Identificouse unha falta xeneralizada de formación específica en humanización, así como un descoñecemento significativo dos protocolos formais, especialmente os relacionados co final da vida e coa limitación do esforzo terapéutico. Atopáronse diferenzas significativas no coñecemento segundo a unidade, categoría profesional e experiencia laboral, sinalando deficiencias na comunicación institucional e na formación continua. Conclusións: Son necesarias estratexias institucionais para difundir e aplicar correctamente os protocolos asistenciais, clarificando a súa diferenza respecto a outras ferramentas, así como unha formación continua e inclusiva para todos os profesionais implicados na atención crítica. Ademais, recoméndase unha reestruturación física das UCIs para mellorar a intimidade do paciente.
Introdución: Este estudo aborda a humanización nas Unidades de Coidados Intensivos (UCIs), centrándose na percepción do persoal sanitario da área de Santiago de Compostela. A humanización neste contexto implica integrar a atención científica cos valores humanos, abarcando dimensións físicas, emocionais, sociais e espirituais. O traballo baséase no Manual de Boas Prácticas en Humanización das UCIs, que propón sete liñas estratéxicas para unha atención máis humana. Obxectivos: Analizar o impacto da humanización nos coidados intensivos desde a perspectiva do persoal sanitario. Tamén se avalía o coñecemento sobre os protocolos de humanización, a percepción da súa importancia e as barreiras para a súa implementación. Metodoloxía: Estudo observacional descriptivo mediante un cuestionario estruturado, enviado electronicamente a profesionais das UCIs en abril de 2025. Resultados: Responderon 120 profesionais (médicos, enfermeiras, TCAEs e celadores). As súas respostas revelaron unha alta valoración da humanización como concepto, pero unha percepción máis crítica respecto á súa aplicación práctica. O ambiente físico e a privacidade do paciente foron especialmente mal valorados. Identificouse unha falta xeneralizada de formación específica en humanización, así como un descoñecemento significativo dos protocolos formais, especialmente os relacionados co final da vida e coa limitación do esforzo terapéutico. Atopáronse diferenzas significativas no coñecemento segundo a unidade, categoría profesional e experiencia laboral, sinalando deficiencias na comunicación institucional e na formación continua. Conclusións: Son necesarias estratexias institucionais para difundir e aplicar correctamente os protocolos asistenciais, clarificando a súa diferenza respecto a outras ferramentas, así como unha formación continua e inclusiva para todos os profesionais implicados na atención crítica. Ademais, recoméndase unha reestruturación física das UCIs para mellorar a intimidade do paciente.
Dirección
Agra Tuñas, María del Carmen (Titoría)
Agra Tuñas, María del Carmen (Titoría)
Tribunal
NUÑEZ IGLESIAS, MARIA JESUS (Presidente/a)
ORDOÑEZ MAYAN, LUCIA (Secretario/a)
NOVIO MALLON, SILVIA (Vogal)
NUÑEZ IGLESIAS, MARIA JESUS (Presidente/a)
ORDOÑEZ MAYAN, LUCIA (Secretario/a)
NOVIO MALLON, SILVIA (Vogal)
Análise epidemiolóxica dos contactos sanitarios asociados ao consumo de drogas en España durante 2016-2022
Autoría
M.D.E.
Máster Universitario en Atención Sanitaria, Xestión e Coidados (Esp.Clínica)
M.D.E.
Máster Universitario en Atención Sanitaria, Xestión e Coidados (Esp.Clínica)
Data da defensa
18.06.2025 10:00
18.06.2025 10:00
Resumo
Introdución O consumo de drogas constitúe un importante reto para a Saúde Pública. Analizar os contactos co sistema sanitario relacionados co consumo de substancias permite ofrecer información valiosa para a súa prevención e xestión. Obxectivos Este estudo tivo como obxectivo analizar o número de contactos co sistema sanitario asociados ao consumo de drogas legais e ilegais en España durante o período 2016-2022. Material e Métodos Os datos derivan do Rexistro de Atención Especializada do Conxunto Mínimo Básico de Datos (RAE-CMBD) de 2016-2022. Identificáronse os contactos sanitarios con diagnóstico principal e/ou diagnóstico secundario de primeiro nivel asociado ao consumo de alcohol, alucinóxenos, barbitúricos, benzodiacepinas, cannabis, cocaína, heroína, inhalantes, metadona, narcóticos sintéticos, nicotina, opioides e outros estimulantes. Realizouse unha análise descriptiva do número de contactos e calculáronse taxas globais, por sexo, grupo de idade e comunidade autónoma, incluíndo Ceuta e Melilla, para o cannabis, cocaína e derivados da morfina (heroína, metadona, outros opiáceos e narcóticos sintéticos). As tendencias globais e por sexo analizáronse mediante regresión joinpoint. Resultados Identificáronse 354.182 contactos sanitarios asociados ao consumo de drogas entre 2016 e 2022. O 66,8% correspondeu a homes e o 23,3% ao grupo de idade de 45-54 anos. As substancias legais representaron a maioría dos contactos, destacando a nicotina (49,0%) e o alcohol (23,0%). O alcohol foi a substancia máis frecuente como diagnóstico principal, seguida do cannabis, benzodiacepinas e cocaína. As taxas de contactos por cannabis e cocaína amosaron un aumento progresivo. Aínda que as taxas por derivados da morfina foron menores, tamén presentaron unha tendencia crecente. Detectáronse diferenzas nas taxas entre comunidades autónomas. Conclusións A análise do RAE-CMBD permite identificar as substancias con maior carga asistencial e o perfil sociodemográfico dos contactos, evidenciando a necesidade de estratexias eficaces para previr e reducir o consumo de drogas.
Introdución O consumo de drogas constitúe un importante reto para a Saúde Pública. Analizar os contactos co sistema sanitario relacionados co consumo de substancias permite ofrecer información valiosa para a súa prevención e xestión. Obxectivos Este estudo tivo como obxectivo analizar o número de contactos co sistema sanitario asociados ao consumo de drogas legais e ilegais en España durante o período 2016-2022. Material e Métodos Os datos derivan do Rexistro de Atención Especializada do Conxunto Mínimo Básico de Datos (RAE-CMBD) de 2016-2022. Identificáronse os contactos sanitarios con diagnóstico principal e/ou diagnóstico secundario de primeiro nivel asociado ao consumo de alcohol, alucinóxenos, barbitúricos, benzodiacepinas, cannabis, cocaína, heroína, inhalantes, metadona, narcóticos sintéticos, nicotina, opioides e outros estimulantes. Realizouse unha análise descriptiva do número de contactos e calculáronse taxas globais, por sexo, grupo de idade e comunidade autónoma, incluíndo Ceuta e Melilla, para o cannabis, cocaína e derivados da morfina (heroína, metadona, outros opiáceos e narcóticos sintéticos). As tendencias globais e por sexo analizáronse mediante regresión joinpoint. Resultados Identificáronse 354.182 contactos sanitarios asociados ao consumo de drogas entre 2016 e 2022. O 66,8% correspondeu a homes e o 23,3% ao grupo de idade de 45-54 anos. As substancias legais representaron a maioría dos contactos, destacando a nicotina (49,0%) e o alcohol (23,0%). O alcohol foi a substancia máis frecuente como diagnóstico principal, seguida do cannabis, benzodiacepinas e cocaína. As taxas de contactos por cannabis e cocaína amosaron un aumento progresivo. Aínda que as taxas por derivados da morfina foron menores, tamén presentaron unha tendencia crecente. Detectáronse diferenzas nas taxas entre comunidades autónomas. Conclusións A análise do RAE-CMBD permite identificar as substancias con maior carga asistencial e o perfil sociodemográfico dos contactos, evidenciando a necesidade de estratexias eficaces para previr e reducir o consumo de drogas.
Dirección
PEREZ RIOS, MONICA (Titoría)
PEREZ RIOS, MONICA (Titoría)
Tribunal
NUÑEZ IGLESIAS, MARIA JESUS (Presidente/a)
ORDOÑEZ MAYAN, LUCIA (Secretario/a)
NOVIO MALLON, SILVIA (Vogal)
NUÑEZ IGLESIAS, MARIA JESUS (Presidente/a)
ORDOÑEZ MAYAN, LUCIA (Secretario/a)
NOVIO MALLON, SILVIA (Vogal)
Avaliación da percepción de calidade de vida en pacientes diagnosticados de esclerose múltiple recorrente- remitente na unidade de neuroloxía no Hospital Universitario Lucus Augusti
Autoría
L.G.D.
Máster Universitario en Atención Sanitaria, Xestión e Coidados (Esp.Clínica)
L.G.D.
Máster Universitario en Atención Sanitaria, Xestión e Coidados (Esp.Clínica)
Data da defensa
18.06.2025 10:00
18.06.2025 10:00
Resumo
Introdución: A esclerose múltiple remitente-recorrente é unha enfermidade crónica do sistema nervioso central que impacta de forma significativa na calidade de vida de quen a padece. A variedade de manifestacións clínicas combínase co malestar emocional, condicionando a percepción da calidade de vida. Obxectivos: Avaliar a calidade de vida en pacientes con esclerose múltiple remitente- recorrente no momento de diagnóstico e aos tres e seis meses tras o mesmo. Metodoloxía: Realizouse un estudo observacional, analítico e prospectivo con pacientes diagnosticados por primeira vez de esclerose múltiple no Hospital Lucus Augusti. Recolléronse datos socioepidemiolóxicos e sobre calidade de vida no momento do diagnóstico aos tres e aos seis meses empregando escalas validadas. A análise estatística dos datos levouse a cabo co programa SPSS versión 24.0 considerando significativo p menor 0.05. Resultados: A mostra incluíu 20 pacientes, o 80% foron mulleres. A media de idade foi de 39,4 (+/-11,3). A media de puntuación total na escala MSQOL-54 foi de 66,15(+/-12,77) puntos no momento basal; 65,08(+/-12,24) aos tres meses e 63,61(+/-12,04) aos seis meses. A mediana tamén mostrou un descenso progresivo (de 68,51 a 62,02). Identificáronse correlacións entre as puntuacións nos diferentes momentos de avaliación: entre a medición basal e os tres meses (p = 0,001) e seis meses (p = 0,002), e entre medición aos tres e seis meses (p = 0,001). Conclusión: os pacientes con esclerose múltiple mostraron unha deterioración progresiva na súa calidade de vida ao longo de seis meses. As diferenzas entre os tres momentos avaliados foron estatisticamente significativas evidenciando a necesidade de implementar estratexias que contribúan a manter ou mellorar o benestar percibido
Introdución: A esclerose múltiple remitente-recorrente é unha enfermidade crónica do sistema nervioso central que impacta de forma significativa na calidade de vida de quen a padece. A variedade de manifestacións clínicas combínase co malestar emocional, condicionando a percepción da calidade de vida. Obxectivos: Avaliar a calidade de vida en pacientes con esclerose múltiple remitente- recorrente no momento de diagnóstico e aos tres e seis meses tras o mesmo. Metodoloxía: Realizouse un estudo observacional, analítico e prospectivo con pacientes diagnosticados por primeira vez de esclerose múltiple no Hospital Lucus Augusti. Recolléronse datos socioepidemiolóxicos e sobre calidade de vida no momento do diagnóstico aos tres e aos seis meses empregando escalas validadas. A análise estatística dos datos levouse a cabo co programa SPSS versión 24.0 considerando significativo p menor 0.05. Resultados: A mostra incluíu 20 pacientes, o 80% foron mulleres. A media de idade foi de 39,4 (+/-11,3). A media de puntuación total na escala MSQOL-54 foi de 66,15(+/-12,77) puntos no momento basal; 65,08(+/-12,24) aos tres meses e 63,61(+/-12,04) aos seis meses. A mediana tamén mostrou un descenso progresivo (de 68,51 a 62,02). Identificáronse correlacións entre as puntuacións nos diferentes momentos de avaliación: entre a medición basal e os tres meses (p = 0,001) e seis meses (p = 0,002), e entre medición aos tres e seis meses (p = 0,001). Conclusión: os pacientes con esclerose múltiple mostraron unha deterioración progresiva na súa calidade de vida ao longo de seis meses. As diferenzas entre os tres momentos avaliados foron estatisticamente significativas evidenciando a necesidade de implementar estratexias que contribúan a manter ou mellorar o benestar percibido
Dirección
PEGO PEREZ, EMILIO RUBEN (Titoría)
PEGO PEREZ, EMILIO RUBEN (Titoría)
Tribunal
NUÑEZ IGLESIAS, MARIA JESUS (Presidente/a)
ORDOÑEZ MAYAN, LUCIA (Secretario/a)
NOVIO MALLON, SILVIA (Vogal)
NUÑEZ IGLESIAS, MARIA JESUS (Presidente/a)
ORDOÑEZ MAYAN, LUCIA (Secretario/a)
NOVIO MALLON, SILVIA (Vogal)
Coste económico da parada cardiorrespiratoria extrahospitalaria en España
Autoría
L.M.P.
Máster Universitario en Atención Sanitaria, Xestión e Coidados (Esp. Xestión)
L.M.P.
Máster Universitario en Atención Sanitaria, Xestión e Coidados (Esp. Xestión)
Data da defensa
18.06.2025 10:00
18.06.2025 10:00
Resumo
Introdución. A parada cardio-respiratoria (PCR) xera unha situación crítica potencialmente reversible. En España prodúcense 52.300 PCR anualmente, das cales 30.000 prodúcense no medio extrahospitalario. Só un 24% destas chegan a ser ingresadas no hospital e menos do 5% chegan a ser dados de alta. A PCR sitúase como a terceira causa de morte en Europa. A rapidez na atención dos servizos de emerxencias (SEM) asóciase positivamente á supervivencia e o bo pronóstico neurolóxico. Estímase que o coste anual dla PCR en España supera os 150 millóns de euros. A pesar de supoñer máis do 50% do total das PCR, os costes das PCR Extrahospitalarias (PCRE) en España continúan sen detallar. Obxectivos. Analizar o coste económico da asistencia á PCRE que ocorre a nivel extrahospitalario desde o momento do aviso aos SEM ata o seu desprazamento ao lugar da PCR e atención ata o traslado a un centro hospitalario. Material. Para a recollida de datos será necesario o rexistro dos datos económicos derivados da PCRE no período analizado por parte das CCAA. Serán empleados os recursos materiais relacionados coa recoleción, organización e análisis dos datos. Métodos. Estudo descriptivo prospectivo. Analizaranse os datos recollidos nas 17 CCAA no período do 1 de Xaneiro ao 31 de Decembro do ano 2026.
Introdución. A parada cardio-respiratoria (PCR) xera unha situación crítica potencialmente reversible. En España prodúcense 52.300 PCR anualmente, das cales 30.000 prodúcense no medio extrahospitalario. Só un 24% destas chegan a ser ingresadas no hospital e menos do 5% chegan a ser dados de alta. A PCR sitúase como a terceira causa de morte en Europa. A rapidez na atención dos servizos de emerxencias (SEM) asóciase positivamente á supervivencia e o bo pronóstico neurolóxico. Estímase que o coste anual dla PCR en España supera os 150 millóns de euros. A pesar de supoñer máis do 50% do total das PCR, os costes das PCR Extrahospitalarias (PCRE) en España continúan sen detallar. Obxectivos. Analizar o coste económico da asistencia á PCRE que ocorre a nivel extrahospitalario desde o momento do aviso aos SEM ata o seu desprazamento ao lugar da PCR e atención ata o traslado a un centro hospitalario. Material. Para a recollida de datos será necesario o rexistro dos datos económicos derivados da PCRE no período analizado por parte das CCAA. Serán empleados os recursos materiais relacionados coa recoleción, organización e análisis dos datos. Métodos. Estudo descriptivo prospectivo. Analizaranse os datos recollidos nas 17 CCAA no período do 1 de Xaneiro ao 31 de Decembro do ano 2026.
Dirección
Iglesias Vázquez, Jose Antonio (Titoría)
Iglesias Vázquez, Jose Antonio (Titoría)
Tribunal
NUÑEZ IGLESIAS, MARIA JESUS (Presidente/a)
ORDOÑEZ MAYAN, LUCIA (Secretario/a)
NOVIO MALLON, SILVIA (Vogal)
NUÑEZ IGLESIAS, MARIA JESUS (Presidente/a)
ORDOÑEZ MAYAN, LUCIA (Secretario/a)
NOVIO MALLON, SILVIA (Vogal)
Avaliación do nivel de depresión en pacientes tras sufrir un ictus isquémico ou accidente isquémico transitorio na Unidade de Neuroloxía e Neurociruxía do Hospital Universitario Lucus Augusti.
Autoría
A.M.F.
Máster Universitario en Atención Sanitaria, Xestión e Coidados (Esp.Clínica)
A.M.F.
Máster Universitario en Atención Sanitaria, Xestión e Coidados (Esp.Clínica)
Data da defensa
18.06.2025 10:00
18.06.2025 10:00
Resumo
Introdución: Os ictus e os accidentes isquémicos transitorios supoñen un elevado custo sanitario debido ás complicacións que xeran a curto e longo prazo. Afectan significativamente os ámbitos psicolóxico, físico e cognitivo. A valoración de enfermería, baseada en avaliacións motoras, cognitivas e emocionais, permite implementar intervencións temperás e efectivas. Obxectivos: Determinar o nivel de depresión en pacientes con ictus ou accidente isquémico transitorio e a súa asociación coa dependencia funcional e o déficit cognitivo. Metodoloxía: Estudo de cohortes, observacional, analítico e prospectivo, realizado en pacientes ingresados no Hospital Lucus Augusti. Recolléronse datos clínicos, funcionais e emocionais á alta e en consulta de seguimento mediante escalas validadas. Utilizouse SPSS versión 24.0 para a análise estatística, considerando significativo p menor a 0,05. Resultados: A mostra incluíu 36 pacientes, o 72,2% foron homes. A media de idade foi de 69,18(+/-11,71) anos. O 83,35% sufriron un ictus isquémico. A media do déficit neurolóxico foi de 3,39(+/-4,72) puntos. A media da independencia funcional á alta e na consulta foi de 95,13(+/-13,01) puntos en ambos os casos. A media de sintomatoloxía de depresión á alta foi de 8,02(+/-9,63) e en consulta de 4,58(+/-6,82) puntos. Identificáronse correlacións entre o déficit neurolóxico e a independencia funcional á alta e en consulta (p=0,014 en ambas). O déficit neurolóxico e o nivel de depresión mostraron relación (p=0,035 á alta e p=0,027 en consulta). O nivel de depresión correlacionouse coa independencia funcional (p=0,001 á alta e en consulta). A sintomatoloxía depresiva á alta correlacionouse coa sintomatoloxía depresiva en consulta (p=0,001). Conclusións: Os pacientes presentaron un nivel de sintomatoloxía depresiva leve á alta, e mínimo en consulta. Identificáronse asociacións entre o nivel de depresión e o déficit neurolóxico á alta e en consulta, así como entre a depresión e a independencia funcional en ambos os momentos.
Introdución: Os ictus e os accidentes isquémicos transitorios supoñen un elevado custo sanitario debido ás complicacións que xeran a curto e longo prazo. Afectan significativamente os ámbitos psicolóxico, físico e cognitivo. A valoración de enfermería, baseada en avaliacións motoras, cognitivas e emocionais, permite implementar intervencións temperás e efectivas. Obxectivos: Determinar o nivel de depresión en pacientes con ictus ou accidente isquémico transitorio e a súa asociación coa dependencia funcional e o déficit cognitivo. Metodoloxía: Estudo de cohortes, observacional, analítico e prospectivo, realizado en pacientes ingresados no Hospital Lucus Augusti. Recolléronse datos clínicos, funcionais e emocionais á alta e en consulta de seguimento mediante escalas validadas. Utilizouse SPSS versión 24.0 para a análise estatística, considerando significativo p menor a 0,05. Resultados: A mostra incluíu 36 pacientes, o 72,2% foron homes. A media de idade foi de 69,18(+/-11,71) anos. O 83,35% sufriron un ictus isquémico. A media do déficit neurolóxico foi de 3,39(+/-4,72) puntos. A media da independencia funcional á alta e na consulta foi de 95,13(+/-13,01) puntos en ambos os casos. A media de sintomatoloxía de depresión á alta foi de 8,02(+/-9,63) e en consulta de 4,58(+/-6,82) puntos. Identificáronse correlacións entre o déficit neurolóxico e a independencia funcional á alta e en consulta (p=0,014 en ambas). O déficit neurolóxico e o nivel de depresión mostraron relación (p=0,035 á alta e p=0,027 en consulta). O nivel de depresión correlacionouse coa independencia funcional (p=0,001 á alta e en consulta). A sintomatoloxía depresiva á alta correlacionouse coa sintomatoloxía depresiva en consulta (p=0,001). Conclusións: Os pacientes presentaron un nivel de sintomatoloxía depresiva leve á alta, e mínimo en consulta. Identificáronse asociacións entre o nivel de depresión e o déficit neurolóxico á alta e en consulta, así como entre a depresión e a independencia funcional en ambos os momentos.
Dirección
PEGO PEREZ, EMILIO RUBEN (Titoría)
PEGO PEREZ, EMILIO RUBEN (Titoría)
Tribunal
NUÑEZ IGLESIAS, MARIA JESUS (Presidente/a)
ORDOÑEZ MAYAN, LUCIA (Secretario/a)
NOVIO MALLON, SILVIA (Vogal)
NUÑEZ IGLESIAS, MARIA JESUS (Presidente/a)
ORDOÑEZ MAYAN, LUCIA (Secretario/a)
NOVIO MALLON, SILVIA (Vogal)
Efectos dos coidados de enfermería nos pacientes de larinxectomía postoperatoria e a súa intervencion na calidade de vida.
Autoría
M.I.P.F.
Máster Universitario en Atención Sanitaria, Xestión e Coidados (Esp.Clínica)
M.I.P.F.
Máster Universitario en Atención Sanitaria, Xestión e Coidados (Esp.Clínica)
Data da defensa
12.02.2025 13:00
12.02.2025 13:00
Resumo
RESUMO Introdución: A larinxectomía total é unha técnica cirúrxica que consiste na extirpación total da larinxe en pacientes con cancro, principalmente de larinxe. A extirpación implica unha serie de alteracións e modificacións de factores físicos e psicolóxicos, que requiren de persoal sanitario cualificado para supervisar e apoiar a xestión do paciente en canto á aprendizaxe, ao auto coidado e ao afrontamento da vida e da percepción diaria. Xustificación: A larinxectomía total supón unha serie de complicacións postoperatorias que provocan múltiples consecuencias para o paciente que o equipo de enfermería debe ter en conta para adaptar mellor a súa atención nesta fase. Obxectivos: O obxectivo principal é avaliar os coidados de enfermaría en pacientes post larinxectomía e o seu impacto na calidade de vida. Material e métodos: Utilizáronse bases de datos como: Pubmed, Dialnet Plus, Scopus e páxinas web. Palabras clave: “larinxectomía”, “larinxectomizado”, “coidados de enfermaría” e “calidade de vida”, filtros, operadores boléanos e termos de malla Resultados: Demostran que o persoal sanitario, en concreto o persoal de enfermaría, xoga un papel fundamental na atención dos pacientes larinxectomizados tanto no postoperatorio como despois do alta hospitalaria. Este coidado é moi específico e require unha formación adecuada e actualizada do equipo de enfermaría para favorecer a recuperación e rehabilitación do paciente, xunto co seu auto coidado e a aceptación do novo estilo de vida. Conclusións: Consensuouse que a atención prestada polo equipo de enfermería aos pacientes post larinxectomía busca influír de forma efectiva na mellora da súa calidade de vida, vista como un aspecto fundamental no proceso de recuperación tanto no postoperatorio como despois do alta hospitalaria. Porén, esta labor de recuperación do paciente tamén require da colaboración das súas familias e do seu círculo máis próximo.
RESUMO Introdución: A larinxectomía total é unha técnica cirúrxica que consiste na extirpación total da larinxe en pacientes con cancro, principalmente de larinxe. A extirpación implica unha serie de alteracións e modificacións de factores físicos e psicolóxicos, que requiren de persoal sanitario cualificado para supervisar e apoiar a xestión do paciente en canto á aprendizaxe, ao auto coidado e ao afrontamento da vida e da percepción diaria. Xustificación: A larinxectomía total supón unha serie de complicacións postoperatorias que provocan múltiples consecuencias para o paciente que o equipo de enfermería debe ter en conta para adaptar mellor a súa atención nesta fase. Obxectivos: O obxectivo principal é avaliar os coidados de enfermaría en pacientes post larinxectomía e o seu impacto na calidade de vida. Material e métodos: Utilizáronse bases de datos como: Pubmed, Dialnet Plus, Scopus e páxinas web. Palabras clave: “larinxectomía”, “larinxectomizado”, “coidados de enfermaría” e “calidade de vida”, filtros, operadores boléanos e termos de malla Resultados: Demostran que o persoal sanitario, en concreto o persoal de enfermaría, xoga un papel fundamental na atención dos pacientes larinxectomizados tanto no postoperatorio como despois do alta hospitalaria. Este coidado é moi específico e require unha formación adecuada e actualizada do equipo de enfermaría para favorecer a recuperación e rehabilitación do paciente, xunto co seu auto coidado e a aceptación do novo estilo de vida. Conclusións: Consensuouse que a atención prestada polo equipo de enfermería aos pacientes post larinxectomía busca influír de forma efectiva na mellora da súa calidade de vida, vista como un aspecto fundamental no proceso de recuperación tanto no postoperatorio como despois do alta hospitalaria. Porén, esta labor de recuperación do paciente tamén require da colaboración das súas familias e do seu círculo máis próximo.
Dirección
FARALDO ROCA, PEDRO (Titoría)
Faraldo García, Ana Cotitoría
FARALDO ROCA, PEDRO (Titoría)
Faraldo García, Ana Cotitoría
Tribunal
Leis Trabazo, María Rosaura (Presidente/a)
PEGO PEREZ, EMILIO RUBEN (Secretario/a)
NOVIO MALLON, SILVIA (Vogal)
Leis Trabazo, María Rosaura (Presidente/a)
PEGO PEREZ, EMILIO RUBEN (Secretario/a)
NOVIO MALLON, SILVIA (Vogal)
Impacto das Agresións Sexuais Facilitadas por Drogas (DFSA) no estudantado universitario galego: prevalencia e variables asociadas
Autoría
A.Q.G.
Máster Universitario en Atención Sanitaria, Xestión e Coidados (Esp.Clínica)
A.Q.G.
Máster Universitario en Atención Sanitaria, Xestión e Coidados (Esp.Clínica)
Data da defensa
18.06.2025 10:00
18.06.2025 10:00
Resumo
Introdución: As agresións sexuais facilitadas por drogas (DFSA, polas súas siglas en inglés) son un tipo de delito sexual no que as vítimas son sometidas a violencia sexual mentres se atopan incapacitadas polo consumo de alcohol ou outras drogas. Afectan principalmente a mulleres novas e ocorren, maioritariamente, en contextos de ocio nocturno. Coñecer a súa prevalencia constitúe un reto, dadas as baixas taxas de denuncia e consultas sanitarias. En Galicia, os datos xeran preocupación entre os expertos, que reclaman máis investigación e estratexias preventivas adaptadas á realidade actual. Obxectivo: Analizar o impacto das DFSA no estudantado universitario galego. Métodos: Realizouse un estudo descritivo, observacional e transversal cunha mostraxe estratificada e por cotas. Participaron 3557 estudantes de grao, con idades entre os 18 e 35 anos. A recollida de datos fíxose mediante un cuestionario ad hoc. Para identificar patróns de consumo, perfís de vitimización e diferenzas segundo o sexo utilizáronse técnicas estatísticas descritivas (medias e frecuencias) e inferenciais (probas chi cadrado, t Student, ANOVA ou equivalentes non paramétricos). Resultados: O 12,6% da mostra declarou ter sufrido unha DFSA ao longo da vida, cunha taxa significativamente maior nas mulleres (16,7% vs 5,1%). A maior parte das agresións producíranse en contextos de lecer nocturno e foran cometidas por varóns coñecidos pola vítima. O 73,2% das vítimas consumiran substancias voluntariamente previo á agresión e o 17,9% sospeitaran dunha administración non consentida. As vítimas presentaran un consumo máis problemático de substancias, maior malestar emocional e maiores niveis de estrés e depresión. Ademais, participaran con máis frecuencia en condutas de risco, tanto online como sexuais. Conclusións: Este estudo resalta o forte impacto das DFSA no ámbito universitario galego, especialmente nas mulleres. As consecuencias son graves a nivel físico, mental e emocional, evidenciando a necesidade de aplicar medidas preventivas baseadas na educación, igualdade e intervención en contornas de risco.
Introdución: As agresións sexuais facilitadas por drogas (DFSA, polas súas siglas en inglés) son un tipo de delito sexual no que as vítimas son sometidas a violencia sexual mentres se atopan incapacitadas polo consumo de alcohol ou outras drogas. Afectan principalmente a mulleres novas e ocorren, maioritariamente, en contextos de ocio nocturno. Coñecer a súa prevalencia constitúe un reto, dadas as baixas taxas de denuncia e consultas sanitarias. En Galicia, os datos xeran preocupación entre os expertos, que reclaman máis investigación e estratexias preventivas adaptadas á realidade actual. Obxectivo: Analizar o impacto das DFSA no estudantado universitario galego. Métodos: Realizouse un estudo descritivo, observacional e transversal cunha mostraxe estratificada e por cotas. Participaron 3557 estudantes de grao, con idades entre os 18 e 35 anos. A recollida de datos fíxose mediante un cuestionario ad hoc. Para identificar patróns de consumo, perfís de vitimización e diferenzas segundo o sexo utilizáronse técnicas estatísticas descritivas (medias e frecuencias) e inferenciais (probas chi cadrado, t Student, ANOVA ou equivalentes non paramétricos). Resultados: O 12,6% da mostra declarou ter sufrido unha DFSA ao longo da vida, cunha taxa significativamente maior nas mulleres (16,7% vs 5,1%). A maior parte das agresións producíranse en contextos de lecer nocturno e foran cometidas por varóns coñecidos pola vítima. O 73,2% das vítimas consumiran substancias voluntariamente previo á agresión e o 17,9% sospeitaran dunha administración non consentida. As vítimas presentaran un consumo máis problemático de substancias, maior malestar emocional e maiores niveis de estrés e depresión. Ademais, participaran con máis frecuencia en condutas de risco, tanto online como sexuais. Conclusións: Este estudo resalta o forte impacto das DFSA no ámbito universitario galego, especialmente nas mulleres. As consecuencias son graves a nivel físico, mental e emocional, evidenciando a necesidade de aplicar medidas preventivas baseadas na educación, igualdade e intervención en contornas de risco.
Dirección
GARCIA COUCEIRO, NURIA (Titoría)
GARCIA COUCEIRO, NURIA (Titoría)
Tribunal
NUÑEZ IGLESIAS, MARIA JESUS (Presidente/a)
ORDOÑEZ MAYAN, LUCIA (Secretario/a)
NOVIO MALLON, SILVIA (Vogal)
NUÑEZ IGLESIAS, MARIA JESUS (Presidente/a)
ORDOÑEZ MAYAN, LUCIA (Secretario/a)
NOVIO MALLON, SILVIA (Vogal)
“Vivir máis e mellor: un envellecemento saudable nas persoas maiores con síndrome de Down.”
Autoría
P.R.B.
Máster Universitario en Xerontoloxía (3ªed)
P.R.B.
Máster Universitario en Xerontoloxía (3ªed)
Data da defensa
18.06.2025 16:00
18.06.2025 16:00
Resumo
Introdución: O progresivo aumento da esperanza de vida nas persoas con síndrome de Down (SD) está dando lugar a novas realidades, necesidades e desafíos, especialmente no eido do envellecemento activo. Esta situación require unha resposta efectiva por parte das entidades e institucións que atenden a esta poboación, polo que xorde a necesidade de levar a cabo programas específicos que aborden de xeito holístico o benestar deste colectivo. Obxectivos: O obxectivo xeral desta proposta de intervención é promover o benestar integral das persoas maiores con SD, fortalecendo as súas capacidades cognitivas, emocionais e sociais co fin de favorecer un envellecemento positivo, consciente, activo e saudable. Metodoloxía: No presente documento achégase un proxecto de intervención piloto denominada Galaxia do coidado, desenvolvida na Fundación Down Compostela. Esta proposta consta de doce sesións, distribuídas nun período de tempo de seis semanas, centradas na estimulación cognitiva, emocional, física e social cun deseño baseado nun modelo flexible, replicable e adaptable a distintos contextos. Ademais plantéxase o desenvolvemento dun estudo cualitativo que permita explorar as percepcións das persoas participantes sobre o proceso de envellecemento. Resultados esperados: Espérase que a iniciativa contribúa a mellorar a calidade de vida das persoas maiores con SD, favorecendo o seu benestar integral e promovendo un envellecemento activo e saudable. Así mesmo, a intervención busca xerar coñecemento útil que poida proporcionar información para futuras intervencións aplicables en contextos similares e/ou noutras entidades.
Introdución: O progresivo aumento da esperanza de vida nas persoas con síndrome de Down (SD) está dando lugar a novas realidades, necesidades e desafíos, especialmente no eido do envellecemento activo. Esta situación require unha resposta efectiva por parte das entidades e institucións que atenden a esta poboación, polo que xorde a necesidade de levar a cabo programas específicos que aborden de xeito holístico o benestar deste colectivo. Obxectivos: O obxectivo xeral desta proposta de intervención é promover o benestar integral das persoas maiores con SD, fortalecendo as súas capacidades cognitivas, emocionais e sociais co fin de favorecer un envellecemento positivo, consciente, activo e saudable. Metodoloxía: No presente documento achégase un proxecto de intervención piloto denominada Galaxia do coidado, desenvolvida na Fundación Down Compostela. Esta proposta consta de doce sesións, distribuídas nun período de tempo de seis semanas, centradas na estimulación cognitiva, emocional, física e social cun deseño baseado nun modelo flexible, replicable e adaptable a distintos contextos. Ademais plantéxase o desenvolvemento dun estudo cualitativo que permita explorar as percepcións das persoas participantes sobre o proceso de envellecemento. Resultados esperados: Espérase que a iniciativa contribúa a mellorar a calidade de vida das persoas maiores con SD, favorecendo o seu benestar integral e promovendo un envellecemento activo e saudable. Así mesmo, a intervención busca xerar coñecemento útil que poida proporcionar información para futuras intervencións aplicables en contextos similares e/ou noutras entidades.
Dirección
DIAZ GEADA, AINARA (Titoría)
DIAZ GEADA, AINARA (Titoría)
Tribunal
RODRIGUEZ PEREZ, ANA ISABEL (Presidente/a)
BISQUERT I PEREZ, KYLYAN MARC (Secretario/a)
REY ARES, LUCIA (Vogal)
RODRIGUEZ PEREZ, ANA ISABEL (Presidente/a)
BISQUERT I PEREZ, KYLYAN MARC (Secretario/a)
REY ARES, LUCIA (Vogal)