Desenvolvemento dun ensaio fenotípico miniaturizado para cribado de fármacos en poliquistose renal
Autoría
J.A.M.
Máster Universitario en Investigación e Desenvolvemento de Medicamentos
J.A.M.
Máster Universitario en Investigación e Desenvolvemento de Medicamentos
Data da defensa
14.07.2025 10:00
14.07.2025 10:00
Resumo
A poliquistose renal, concretamente a súa forma autosómica dominante (ADPKD), é unha enfermidade xenética que afecta aos riles mediante a formación de quistes derivados do epitelio tubular renal. Aproximadamente a metade dos pacientes requiren diálise ou trasplante renal antes dos 60 anos, debido á limitada eficacia e aos importantes efectos secundarios do tolvaptán, único fármaco aprobado para esta enfermidade. Os modelos actuais da enfermidade presentan limitacións importantes, empréganse principalmente en estratexias de descubrimento de fármacos baseadas en dianas moleculares, o que introduce unha visión sesgada cara a esas dianas xa coñecidas e non permite identificar novos mecanismos. Por iso, o desenvolvemento de modelos cun enfoque fenotípico que estudien a resposta celular resulta necesario para facilitar a identificación de novos tratamentos. O obxectivo deste traballo foi desenvolver un ensaio fenotípico miniaturizado empregando células renais MDCK (Madin-Darby Canine Kidney) inmortalizadas con potencial aplicabilidade en ensaios de cribado de alto rendemento (HTS). Para isto, establecéronse as condicións de cultivo nunha matriz de colágeno, empregouse forskolina como indutor da cistoxénese, e avaliouse o efecto da rapamicina e o birinapant. A forskolina induciu a formación de quistes a distintas concentracións, e tanto a rapamicina como o birinapant reduciron o seu número. En conclusión, desenvolvemos con éxito un modelo fenotípico 3D miniaturizado de ADPKD en placas de 384 pozos aplicable a campañas de descubrimento de fármacos mediante HTS na enfermidade.
A poliquistose renal, concretamente a súa forma autosómica dominante (ADPKD), é unha enfermidade xenética que afecta aos riles mediante a formación de quistes derivados do epitelio tubular renal. Aproximadamente a metade dos pacientes requiren diálise ou trasplante renal antes dos 60 anos, debido á limitada eficacia e aos importantes efectos secundarios do tolvaptán, único fármaco aprobado para esta enfermidade. Os modelos actuais da enfermidade presentan limitacións importantes, empréganse principalmente en estratexias de descubrimento de fármacos baseadas en dianas moleculares, o que introduce unha visión sesgada cara a esas dianas xa coñecidas e non permite identificar novos mecanismos. Por iso, o desenvolvemento de modelos cun enfoque fenotípico que estudien a resposta celular resulta necesario para facilitar a identificación de novos tratamentos. O obxectivo deste traballo foi desenvolver un ensaio fenotípico miniaturizado empregando células renais MDCK (Madin-Darby Canine Kidney) inmortalizadas con potencial aplicabilidade en ensaios de cribado de alto rendemento (HTS). Para isto, establecéronse as condicións de cultivo nunha matriz de colágeno, empregouse forskolina como indutor da cistoxénese, e avaliouse o efecto da rapamicina e o birinapant. A forskolina induciu a formación de quistes a distintas concentracións, e tanto a rapamicina como o birinapant reduciron o seu número. En conclusión, desenvolvemos con éxito un modelo fenotípico 3D miniaturizado de ADPKD en placas de 384 pozos aplicable a campañas de descubrimento de fármacos mediante HTS na enfermidade.
Dirección
LOZA GARCIA, MARIA ISABEL (Titoría)
BREA FLORIANI, JOSE MANUEL Cotitoría
LOZA GARCIA, MARIA ISABEL (Titoría)
BREA FLORIANI, JOSE MANUEL Cotitoría
Tribunal
ALVAREZ LORENZO, CARMEN ISABEL (Presidente/a)
YAÑEZ JATO, MATILDE (Secretario/a)
FONTENLA GIL, JOSE ANGEL (Vogal)
ALVAREZ LORENZO, CARMEN ISABEL (Presidente/a)
YAÑEZ JATO, MATILDE (Secretario/a)
FONTENLA GIL, JOSE ANGEL (Vogal)
Nanocápsulas protamina para a coadministración oral de curcumina e material xenético como tratamento da enfermidade inflamatoria intestinal
Autoría
E.A.A.
Máster Universitario en Investigación e Desenvolvemento de Medicamentos
E.A.A.
Máster Universitario en Investigación e Desenvolvemento de Medicamentos
Data da defensa
14.07.2025 10:20
14.07.2025 10:20
Resumo
A enfermidade inflamatoria intestinal, que inclúe a colite ulcerosa e a enfermidade de Crohn, é unha patoloxía crónica caracterizada por unha inflamación exacerbada polo TNF-alfa na lámina propia. Os tratamentos actuais, baseados en anticorpos monoclonais, presentan unha baixa taxa de remisión e requiren administración parenteral. Por este motivo, proponse o desenvolvemento dun nanosistema de administración oral que combine siRNA anti-TNF-alfa e curcumina co fin de reducir a inflamación local. Os vehículos formuláronse coa técnica de desprazamento de disolvente e cargáronse con plásmido (pDNA), como modelo de siRNA, ao 1,5% (p/p). Estudáronse as propiedades fisicoquímicas, a eficacia de encapsulamento, así como a estabilidade e a liberación en medios biolóxicos simulados. Finalmente, realizáronse estudos in vitro en células HeLa e RAW 246.7 co obxectivo de determinar a súa toxicidade, internalización e eficacia de transfección. Neste traballo logrouse a formulación e caracterización de sistemas monodispersos inferiores a 250 nm, cunha eficacia de encapsulamento de curcumina do 44% e unha asociación completa do plásmido. En FaSSIF demostraron estabilidade, unha liberación de curcumina arredor do 20% e a liberación total do plásmido. Por último, corroborouse a biocompatibilidade, a internalización e a capacidade de transfección. Deste xeito, os vehículos posicióanse como un potencial candidato como terapia xénica por vía oral na enfermidade inflamatoria intestinal.
A enfermidade inflamatoria intestinal, que inclúe a colite ulcerosa e a enfermidade de Crohn, é unha patoloxía crónica caracterizada por unha inflamación exacerbada polo TNF-alfa na lámina propia. Os tratamentos actuais, baseados en anticorpos monoclonais, presentan unha baixa taxa de remisión e requiren administración parenteral. Por este motivo, proponse o desenvolvemento dun nanosistema de administración oral que combine siRNA anti-TNF-alfa e curcumina co fin de reducir a inflamación local. Os vehículos formuláronse coa técnica de desprazamento de disolvente e cargáronse con plásmido (pDNA), como modelo de siRNA, ao 1,5% (p/p). Estudáronse as propiedades fisicoquímicas, a eficacia de encapsulamento, así como a estabilidade e a liberación en medios biolóxicos simulados. Finalmente, realizáronse estudos in vitro en células HeLa e RAW 246.7 co obxectivo de determinar a súa toxicidade, internalización e eficacia de transfección. Neste traballo logrouse a formulación e caracterización de sistemas monodispersos inferiores a 250 nm, cunha eficacia de encapsulamento de curcumina do 44% e unha asociación completa do plásmido. En FaSSIF demostraron estabilidade, unha liberación de curcumina arredor do 20% e a liberación total do plásmido. Por último, corroborouse a biocompatibilidade, a internalización e a capacidade de transfección. Deste xeito, os vehículos posicióanse como un potencial candidato como terapia xénica por vía oral na enfermidade inflamatoria intestinal.
Dirección
CSABA , NOEMI STEFANIA (Titoría)
CSABA , NOEMI STEFANIA (Titoría)
Tribunal
ALVAREZ LORENZO, CARMEN ISABEL (Presidente/a)
YAÑEZ JATO, MATILDE (Secretario/a)
FONTENLA GIL, JOSE ANGEL (Vogal)
ALVAREZ LORENZO, CARMEN ISABEL (Presidente/a)
YAÑEZ JATO, MATILDE (Secretario/a)
FONTENLA GIL, JOSE ANGEL (Vogal)
Impresion 3D por extrusion de semisolidos de Trilostano para uso Veterinario
Autoría
R.A.T.
Máster Universitario en Investigación e Desenvolvemento de Medicamentos
R.A.T.
Máster Universitario en Investigación e Desenvolvemento de Medicamentos
Data da defensa
14.07.2025 13:00
14.07.2025 13:00
Resumo
A impresión tridimensional (3D), desenvolvida desde a década de 1980, permite fabricar obxectos capa por capa a partir de modelos dixitais, o que ofrece precisión en deseños complexos e reduce custos e tempo. Na industria farmacéutica, a FDA aprobou medicamentos impresos en 3D, aínda que aínda se necesitan máis estudos para garantir estes procesos. A extrusión semisólida (SSE) é unha técnica 3D ideal para producir medicamentos, xa que utiliza texturas similares ao xel a baixas temperaturas que manteñen a estabilidade do ingrediente activo e permiten doses máis precisas e personalizadas que a dosificación manual. Esta tecnoloxía é especialmente valiosa na medicina veterinaria, onde a variabilidade nas especies e nos pesos dificulta a dosificación estándar e a adaptación de medicamentos humanos pode ser insegura. Neste estudo, fabricáronse formas de dosificación individualizadas de trilostano para cans e gatos, con doses de 3,5 mg, 14 mg e 35 mg, mediante impresión 3D por extrusión semisólida. Engadíronse excipientes e aromatizantes aprobados para mellorar a aceptación. O sistema de impresión 3D incorporou controis en liña que garantiron a uniformidade, a calidade e a ausencia de defectos durante a fabricación. As formulacións cumprían os estándares da Farmacopea Europea en canto a uniformidade de contido, peso e disolución, o que demostra precisión e reproducibilidade, cunha liberación de ingredientes activos de acordo cos estándares regulamentarios. A tecnoloxía mostrou un gran potencial para medicamentos veterinarios individualizados, con controis de calidade que optimizaron a produción a pequena escala. A impresión 3D (SSE) posicionase como unha alternativa innovadora para o desenvolvemento e a produción de terapias individualizadas, o que require investigación continua.
A impresión tridimensional (3D), desenvolvida desde a década de 1980, permite fabricar obxectos capa por capa a partir de modelos dixitais, o que ofrece precisión en deseños complexos e reduce custos e tempo. Na industria farmacéutica, a FDA aprobou medicamentos impresos en 3D, aínda que aínda se necesitan máis estudos para garantir estes procesos. A extrusión semisólida (SSE) é unha técnica 3D ideal para producir medicamentos, xa que utiliza texturas similares ao xel a baixas temperaturas que manteñen a estabilidade do ingrediente activo e permiten doses máis precisas e personalizadas que a dosificación manual. Esta tecnoloxía é especialmente valiosa na medicina veterinaria, onde a variabilidade nas especies e nos pesos dificulta a dosificación estándar e a adaptación de medicamentos humanos pode ser insegura. Neste estudo, fabricáronse formas de dosificación individualizadas de trilostano para cans e gatos, con doses de 3,5 mg, 14 mg e 35 mg, mediante impresión 3D por extrusión semisólida. Engadíronse excipientes e aromatizantes aprobados para mellorar a aceptación. O sistema de impresión 3D incorporou controis en liña que garantiron a uniformidade, a calidade e a ausencia de defectos durante a fabricación. As formulacións cumprían os estándares da Farmacopea Europea en canto a uniformidade de contido, peso e disolución, o que demostra precisión e reproducibilidade, cunha liberación de ingredientes activos de acordo cos estándares regulamentarios. A tecnoloxía mostrou un gran potencial para medicamentos veterinarios individualizados, con controis de calidade que optimizaron a produción a pequena escala. A impresión 3D (SSE) posicionase como unha alternativa innovadora para o desenvolvemento e a produción de terapias individualizadas, o que require investigación continua.
Dirección
GOYANES GOYANES, ALVARO (Titoría)
GOYANES GOYANES, ALVARO (Titoría)
Tribunal
LOZA GARCIA, MARIA ISABEL (Presidente/a)
GARCIA GONZALEZ, CARLOS ALBERTO (Secretario/a)
CSABA , NOEMI STEFANIA (Vogal)
LOZA GARCIA, MARIA ISABEL (Presidente/a)
GARCIA GONZALEZ, CARLOS ALBERTO (Secretario/a)
CSABA , NOEMI STEFANIA (Vogal)
Péptidos amiloides con resposta redox para a produción selectiva de nanofibras antimicrobianas en bacterias
Autoría
L.A.G.
Máster Universitario en Investigación e Desenvolvemento de Medicamentos
L.A.G.
Máster Universitario en Investigación e Desenvolvemento de Medicamentos
Data da defensa
14.07.2025 10:00
14.07.2025 10:00
Resumo
A crecente ameaza global da resistencia aos antibióticos xerou unha necesidade urxente de novas estratexias antimicrobianas capaces de superar os mecanismos de resistencia tradicionais. Neste contexto, o presente traballo ten como obxectivo desenvolver glucopéptidos capaces de introducirse selectivamente nas células bacterianas e inducir efectos citotóxicos no interior. Para iso, sintetizáronse péptidos que conteñen unha cisteína, e conxugáronse posteriormente cunha molécula de glicosa acetilada, mediante unha ligazón disulfuro. A tioglucosa, unha vez desacetilada, mellora a solubilidade e facilita a internalización, mentres que a ligazón disulfuro permite a liberación redox do péptido activo no intracelular bacteriano. O traballo experimental incluíu a síntese, purificación e caracterización de diferentes secuencias peptídicas e os seus correspondentes derivados glicosilados. Exploráronse estratexias de glicosilación tanto en fase sólida como en disolución. Finalmente, levouse a cabo a desacetilación, para así restaurar a funcionalidade nativa do glicano. Esta estratexia abre a porta ao desenvolvemento dunha nova clase de axentes antimicrobianos activados por mecanismos redox, co potencial de evitar as vías de resistencia convencionais.
A crecente ameaza global da resistencia aos antibióticos xerou unha necesidade urxente de novas estratexias antimicrobianas capaces de superar os mecanismos de resistencia tradicionais. Neste contexto, o presente traballo ten como obxectivo desenvolver glucopéptidos capaces de introducirse selectivamente nas células bacterianas e inducir efectos citotóxicos no interior. Para iso, sintetizáronse péptidos que conteñen unha cisteína, e conxugáronse posteriormente cunha molécula de glicosa acetilada, mediante unha ligazón disulfuro. A tioglucosa, unha vez desacetilada, mellora a solubilidade e facilita a internalización, mentres que a ligazón disulfuro permite a liberación redox do péptido activo no intracelular bacteriano. O traballo experimental incluíu a síntese, purificación e caracterización de diferentes secuencias peptídicas e os seus correspondentes derivados glicosilados. Exploráronse estratexias de glicosilación tanto en fase sólida como en disolución. Finalmente, levouse a cabo a desacetilación, para así restaurar a funcionalidade nativa do glicano. Esta estratexia abre a porta ao desenvolvemento dunha nova clase de axentes antimicrobianos activados por mecanismos redox, co potencial de evitar as vías de resistencia convencionais.
Dirección
INSUA LOPEZ, IGNACIO (Titoría)
INSUA LOPEZ, IGNACIO (Titoría)
Tribunal
LOZA GARCIA, MARIA ISABEL (Presidente/a)
GARCIA GONZALEZ, CARLOS ALBERTO (Secretario/a)
CSABA , NOEMI STEFANIA (Vogal)
LOZA GARCIA, MARIA ISABEL (Presidente/a)
GARCIA GONZALEZ, CARLOS ALBERTO (Secretario/a)
CSABA , NOEMI STEFANIA (Vogal)
Nanovehículos de fármacos con revestimentos biomiméticos
Autoría
S.B.B.
Máster Universitario en Investigación e Desenvolvemento de Medicamentos
S.B.B.
Máster Universitario en Investigación e Desenvolvemento de Medicamentos
Data da defensa
14.07.2025 10:20
14.07.2025 10:20
Resumo
A administración dirixida de fármacos segue a ser un reto clave na biomedicina. Có obxectivo de proporcionar nanopartículas con mellores capacidades de biodistribución, estudouse o proceso de revestimento destes sistemas con membranas celulares para desenvolver nanovehículos biomiméticos. Especificamente, estudouse o revestimento de nanopartículas de polietilenimina (PEI), protamina e polifosfaceno, sistemas catiónicos para os que este proceso foi menos estudado. Optimizáronse parámetros clave como o número de ciclos de extrusión e a proporción núcleo do polímero:cuncha biolóxica, o que produciu sistemas estables e homoxéneos con baixa polidispersidade. O revestimento confirmouse mediante análise DLS e microscopías TEM, SEM e STEM. Os resultados demostraron a posibilidade de xerar sistemas revestidos homoxéneos con boas propiedades farmacéuticas.
A administración dirixida de fármacos segue a ser un reto clave na biomedicina. Có obxectivo de proporcionar nanopartículas con mellores capacidades de biodistribución, estudouse o proceso de revestimento destes sistemas con membranas celulares para desenvolver nanovehículos biomiméticos. Especificamente, estudouse o revestimento de nanopartículas de polietilenimina (PEI), protamina e polifosfaceno, sistemas catiónicos para os que este proceso foi menos estudado. Optimizáronse parámetros clave como o número de ciclos de extrusión e a proporción núcleo do polímero:cuncha biolóxica, o que produciu sistemas estables e homoxéneos con baixa polidispersidade. O revestimento confirmouse mediante análise DLS e microscopías TEM, SEM e STEM. Os resultados demostraron a posibilidade de xerar sistemas revestidos homoxéneos con boas propiedades farmacéuticas.
Dirección
GARCIA FUENTES, MARCOS (Titoría)
GARCIA FUENTES, MARCOS (Titoría)
Tribunal
LOZA GARCIA, MARIA ISABEL (Presidente/a)
GARCIA GONZALEZ, CARLOS ALBERTO (Secretario/a)
CSABA , NOEMI STEFANIA (Vogal)
LOZA GARCIA, MARIA ISABEL (Presidente/a)
GARCIA GONZALEZ, CARLOS ALBERTO (Secretario/a)
CSABA , NOEMI STEFANIA (Vogal)
Deseño e caracterización de comprimidos personalizados de gabapentina para gatos mediante impresión 3D por extrusión semisólida
Autoría
L.C.Q.
Máster Universitario en Biofabricación
L.C.Q.
Máster Universitario en Biofabricación
Data da defensa
15.07.2025 09:00
15.07.2025 09:00
Resumo
Desenvolveuse unha formulación oral personalizada de gabapentina para gatos mediante impresión 3D por extrusión semisólida, co obxectivo de mellorar a palatabilidade e facilitar a dosificación. Avaliáronse 3 bases amhidras, destacando Klear Gummy pola súa compatibilidade co fármaco e boa imprimibilidade. Avaliáronse as dosis mínima e máxima nun rango de 40 a 100 mg de gabapentina, sendo só a dose de 100 mg a que cumpriu cos requisitos farmacopeicos e mostrou unha liberación progresiva e estable. Aínda que a dose baixa non fose adecuada, a técnica represéntase como unha opción prometedora para a medicina veterinaria personalizada, precisando melloras para garantir a eficacia e reproducibilidade.
Desenvolveuse unha formulación oral personalizada de gabapentina para gatos mediante impresión 3D por extrusión semisólida, co obxectivo de mellorar a palatabilidade e facilitar a dosificación. Avaliáronse 3 bases amhidras, destacando Klear Gummy pola súa compatibilidade co fármaco e boa imprimibilidade. Avaliáronse as dosis mínima e máxima nun rango de 40 a 100 mg de gabapentina, sendo só a dose de 100 mg a que cumpriu cos requisitos farmacopeicos e mostrou unha liberación progresiva e estable. Aínda que a dose baixa non fose adecuada, a técnica represéntase como unha opción prometedora para a medicina veterinaria personalizada, precisando melloras para garantir a eficacia e reproducibilidade.
Dirección
GARCIA GONZALEZ, CARLOS ALBERTO (Titoría)
Bendicho Hernández, José Carlos Cotitoría
GARCIA GONZALEZ, CARLOS ALBERTO (Titoría)
Bendicho Hernández, José Carlos Cotitoría
Tribunal
DIAZ RODRIGUEZ, PATRICIA (Presidente/a)
serra rodriguez, julia asuncion (Secretario/a)
Díaz Prado, Silvia M. (Vogal)
DIAZ RODRIGUEZ, PATRICIA (Presidente/a)
serra rodriguez, julia asuncion (Secretario/a)
Díaz Prado, Silvia M. (Vogal)
Papel da enzima convertidora de anxiotensina 2 (ACE2) na regulación da neuroxénese adulta
Autoría
M.C.S.
Máster Universitario en Biofabricación
M.C.S.
Máster Universitario en Biofabricación
Data da defensa
15.07.2025 09:00
15.07.2025 09:00
Resumo
A zona ventricular-subventricular (V-SVZ, do inglés ventricular subventricular zone) é o maior nicho neuroxénico do cerebro de mamíferos adultos, polo que a súa capacidade rexenerativa é potencialmente útil para o tratamento de diversas enfermidades neurodexenerativas. Estudos previos do grupo de investigación no que se realizou este traballo demostraron a expresión de compoñentes do sistema renina-anxiotensina (RAS; do inglés renin-angiotensin system) nesta rexión, así como a súa implicación en procesos neuroxénicos. Con todo, descoñécese o posible papel da enzima convertidora de anxiotensina 2 (ACE2, do inglés angiotensin converting enzyme 2), clave no balance de RAS, na neuroxénese deste nicho. Os nosos resultados mostran que ACE2 exprésase nas células nai neurais e proxenitores da V-SVZ adulta de rato e que a súa activación, nun proceso mediado polos receptores Mas, promove a activación das mesmas. Estes resultados suxiren que ACE2 podería ser unha nova diana terapéutica para promover procesos rexenerativos no cerebro adulto.
A zona ventricular-subventricular (V-SVZ, do inglés ventricular subventricular zone) é o maior nicho neuroxénico do cerebro de mamíferos adultos, polo que a súa capacidade rexenerativa é potencialmente útil para o tratamento de diversas enfermidades neurodexenerativas. Estudos previos do grupo de investigación no que se realizou este traballo demostraron a expresión de compoñentes do sistema renina-anxiotensina (RAS; do inglés renin-angiotensin system) nesta rexión, así como a súa implicación en procesos neuroxénicos. Con todo, descoñécese o posible papel da enzima convertidora de anxiotensina 2 (ACE2, do inglés angiotensin converting enzyme 2), clave no balance de RAS, na neuroxénese deste nicho. Os nosos resultados mostran que ACE2 exprésase nas células nai neurais e proxenitores da V-SVZ adulta de rato e que a súa activación, nun proceso mediado polos receptores Mas, promove a activación das mesmas. Estes resultados suxiren que ACE2 podería ser unha nova diana terapéutica para promover procesos rexenerativos no cerebro adulto.
Dirección
RODRIGUEZ PALLARES, JANNETTE (Titoría)
LABANDEIRA GARCIA, JOSE LUIS Cotitoría
RODRIGUEZ PALLARES, JANNETTE (Titoría)
LABANDEIRA GARCIA, JOSE LUIS Cotitoría
Tribunal
DIAZ RODRIGUEZ, PATRICIA (Presidente/a)
Simón Vázquez, Rosana (Secretario/a)
Díaz Prado, Silvia M. (Vogal)
DIAZ RODRIGUEZ, PATRICIA (Presidente/a)
Simón Vázquez, Rosana (Secretario/a)
Díaz Prado, Silvia M. (Vogal)
Deconstrución in vitro do impacto indirecto das alteracións da microbiota intestinal na artrose
Autoría
M.C.S.
Máster Universitario en Investigación e Desenvolvemento de Medicamentos
M.C.S.
Máster Universitario en Investigación e Desenvolvemento de Medicamentos
Data da defensa
14.07.2025 10:40
14.07.2025 10:40
Resumo
A artrose é unha enfermidade dexenerativa cun importante compoñente inflamatorio, na que se implicou a disbiose intestinal como factor contribuínte. Nesta situación, a alteración da microbiota pode favorecer a filtración de lipopolisacáridos (LPS) bacterianos ao sangue, chegando á cartilaxe articular e activando os receptores tipo Toll 4 (TLR4), o que desencadea respostas inmunes innatas na articulación. Ademais desta acción directa, estudos recentes relacionan tecidos distantes como o hepático coa inflamación da cartilaxe. Dado que o fígado actúa como órgano de primeiro paso para substancias derivadas do intestino, este traballo ten como obxectivo analizar o efecto de distintos LPS sobre condrocitos e hepatocitos, así como avaliar a capacidade do secretoma de hepatocitos tratados con LPS para inducir respostas inflamatorias en condrocitos. Para iso, utilizáronse as liñas celulares ATDC5 (condrocitos de rato) e HepG2 (hepatocitos humanos), tratadas con LPS de Klebsiella pneumoniae, Acidaminococcus fermentans, Phocaiecola sartorii, Phocaiecola coprophilus e Escherichia coli (O55:B5 e O26:B6). Realizáronse análises colorimétricos de nitritos e RT-qPCR, e observouse que os tratamentos con LPS produciron unha regulación diferencial de xenes inflamatorios (Il6, Lcn2, Vcam), catabólicos (Adamts4, Mmp9) e de síntese de matriz (Col2a1), dependendo da especie bacteriana e do tipo celular. Ademais, o secretoma dos hepatocitos tratados induciu respostas proinflamatorias nos condrocitos. Isto respalda a existencia dun mecanismo indirecto no cal os LPS inducen inflamación nos condrocitos mediante a activación hepática, suxerindo un papel clave do eixe intestino-fígado-articulación na artrose.
A artrose é unha enfermidade dexenerativa cun importante compoñente inflamatorio, na que se implicou a disbiose intestinal como factor contribuínte. Nesta situación, a alteración da microbiota pode favorecer a filtración de lipopolisacáridos (LPS) bacterianos ao sangue, chegando á cartilaxe articular e activando os receptores tipo Toll 4 (TLR4), o que desencadea respostas inmunes innatas na articulación. Ademais desta acción directa, estudos recentes relacionan tecidos distantes como o hepático coa inflamación da cartilaxe. Dado que o fígado actúa como órgano de primeiro paso para substancias derivadas do intestino, este traballo ten como obxectivo analizar o efecto de distintos LPS sobre condrocitos e hepatocitos, así como avaliar a capacidade do secretoma de hepatocitos tratados con LPS para inducir respostas inflamatorias en condrocitos. Para iso, utilizáronse as liñas celulares ATDC5 (condrocitos de rato) e HepG2 (hepatocitos humanos), tratadas con LPS de Klebsiella pneumoniae, Acidaminococcus fermentans, Phocaiecola sartorii, Phocaiecola coprophilus e Escherichia coli (O55:B5 e O26:B6). Realizáronse análises colorimétricos de nitritos e RT-qPCR, e observouse que os tratamentos con LPS produciron unha regulación diferencial de xenes inflamatorios (Il6, Lcn2, Vcam), catabólicos (Adamts4, Mmp9) e de síntese de matriz (Col2a1), dependendo da especie bacteriana e do tipo celular. Ademais, o secretoma dos hepatocitos tratados induciu respostas proinflamatorias nos condrocitos. Isto respalda a existencia dun mecanismo indirecto no cal os LPS inducen inflamación nos condrocitos mediante a activación hepática, suxerindo un papel clave do eixe intestino-fígado-articulación na artrose.
Dirección
DIAZ RODRIGUEZ, PATRICIA (Titoría)
Gómez Vaamonde, Rodolfo Cotitoría
DIAZ RODRIGUEZ, PATRICIA (Titoría)
Gómez Vaamonde, Rodolfo Cotitoría
Tribunal
LOZA GARCIA, MARIA ISABEL (Presidente/a)
GARCIA GONZALEZ, CARLOS ALBERTO (Secretario/a)
CSABA , NOEMI STEFANIA (Vogal)
LOZA GARCIA, MARIA ISABEL (Presidente/a)
GARCIA GONZALEZ, CARLOS ALBERTO (Secretario/a)
CSABA , NOEMI STEFANIA (Vogal)
Formulacions tópico-oftálmicas de hidroxocobalamina para o tratamento dos síntomas oculares da homocistinuria tipo CBLC
Autoría
D.D.L.T.P.
Máster Universitario en Investigación e Desenvolvemento de Medicamentos
D.D.L.T.P.
Máster Universitario en Investigación e Desenvolvemento de Medicamentos
Data da defensa
14.07.2025 11:00
14.07.2025 11:00
Resumo
La homocistinuria tipo cblC se considera un trastorno genético raro el cual afecta el metabolismo de la cobalamina y puede causar problemas oculares. La hidroxocobalamina (OH-Cbl) es el mejor tratamiento actual, se aplica por vía parenteral, aunque su llegada a ciertas zonas del ojo es limitada. El objetivo fue desarrollar y evaluar formulaciones oftálmicas basadas a partir de sistemas lipídicos nanoestructurados (NLC) con hidroxocobalamina, y así incrementar la cantidad de fármaco en el ojo. Los NLC son elaborados mediante la técnica de doble emulsión con evaporación de solvente; después son caracterizados mediante tamaño de partícula, polidispersión (PDI) y potencial zeta (Pζ). Posteriormente se realizan ensayos de capacidad de carga, eficiencia de encapsulación, liberación in vitro, permeabilidad corneal, cantidad retenida en córnea, reparto del fármaco entre los NLC y la fase acuosa externa, estabilidad a diferentes medios de cultivo celular y soluciones oftálmicas simuladas para determinar el comportamiento del sistema, así como su estabilidad. Las formulaciones obtenidas mostraron partículas de 279,76±4,66 nm, PDI 0,241±0,014, Pζ de -52,38±1,395 mV, formas esféricas y buena capacidad para encapsular el fármaco (84.100%). También demostraron estabilidad frente a distintos niveles de pH, concentraciones de sales y a medios celulares. En la liofilización, se identificó a la HP-β-CD como el mejor crioprotector gracias a es ampliamente usado para medicamentos oftálmicos por su solubilidad y gran tolerabilidad para el ojo en comparación de otros crioprotectores.
La homocistinuria tipo cblC se considera un trastorno genético raro el cual afecta el metabolismo de la cobalamina y puede causar problemas oculares. La hidroxocobalamina (OH-Cbl) es el mejor tratamiento actual, se aplica por vía parenteral, aunque su llegada a ciertas zonas del ojo es limitada. El objetivo fue desarrollar y evaluar formulaciones oftálmicas basadas a partir de sistemas lipídicos nanoestructurados (NLC) con hidroxocobalamina, y así incrementar la cantidad de fármaco en el ojo. Los NLC son elaborados mediante la técnica de doble emulsión con evaporación de solvente; después son caracterizados mediante tamaño de partícula, polidispersión (PDI) y potencial zeta (Pζ). Posteriormente se realizan ensayos de capacidad de carga, eficiencia de encapsulación, liberación in vitro, permeabilidad corneal, cantidad retenida en córnea, reparto del fármaco entre los NLC y la fase acuosa externa, estabilidad a diferentes medios de cultivo celular y soluciones oftálmicas simuladas para determinar el comportamiento del sistema, así como su estabilidad. Las formulaciones obtenidas mostraron partículas de 279,76±4,66 nm, PDI 0,241±0,014, Pζ de -52,38±1,395 mV, formas esféricas y buena capacidad para encapsular el fármaco (84.100%). También demostraron estabilidad frente a distintos niveles de pH, concentraciones de sales y a medios celulares. En la liofilización, se identificó a la HP-β-CD como el mejor crioprotector gracias a es ampliamente usado para medicamentos oftálmicos por su solubilidad y gran tolerabilidad para el ojo en comparación de otros crioprotectores.
Dirección
OTERO ESPINAR, FRANCISCO JAVIER (Titoría)
DIAZ TOME, VICTORIA Cotitoría
OTERO ESPINAR, FRANCISCO JAVIER (Titoría)
DIAZ TOME, VICTORIA Cotitoría
Tribunal
LOZA GARCIA, MARIA ISABEL (Presidente/a)
GARCIA GONZALEZ, CARLOS ALBERTO (Secretario/a)
CSABA , NOEMI STEFANIA (Vogal)
LOZA GARCIA, MARIA ISABEL (Presidente/a)
GARCIA GONZALEZ, CARLOS ALBERTO (Secretario/a)
CSABA , NOEMI STEFANIA (Vogal)
Traballo fin de Máster, Desenvolvemento de nanopartículas de ARNm para a súa aplicación en terapias celulares avanzadas dirixidas a células T
Autoría
N.D.M.
Máster Universitario en Investigación e Desenvolvemento de Medicamentos
N.D.M.
Máster Universitario en Investigación e Desenvolvemento de Medicamentos
Data da defensa
14.07.2025 12:00
14.07.2025 12:00
Resumo
As terapias celulares avanzadas, como a CAR (Chimeric Antigen Receptor)-T, que redirixe as células T contra células diana, revolucionaron o tratamento do cancro hematolóxico. Outra estratexia prometedora é a terapia STAb (Secreting T cell-redirecting Antibody), que modifica células T para que secreten localmente anticorpos biespecíficos que enlazan a célula inmune coa tumoral, promovendo a súa destrución. Porén, ao tratarse de terapias ex vivo e individualizadas, a súa produción resulta complexa e custosa. Para superar estas limitacións, este traballo propón unha estratexia innovadora: a modificación in vivo de células T mediante nanopartículas (NPs) que encapsulen ARNm codificante de anticorpos biespecíficos e transfecten preferentemente células T. Isto permitiría que as propias células sintetizasen e secretasen ditos anticorpos directamente no organismo, replicando os efectos terapéuticos da STAb cun procedemento máis sinxelo e económico. Co obxectivo de dirixir as NPs cara ás células T in vivo, deseñáronse e caracterizáronse diversas formulacións. Probáronse distintos lípidos e recubrimentos poliméricos, avaliando parámetros como tamaño, potencial zeta, índice de polidispersión, eficiencia de encapsulamento e estabilidade en condicións fisiolóxicas simuladas e de almacenamento. Ademais, analizouse a súa toxicidade e eficiencia de transfección en células Jurkat e células T primarias. Os resultados confirmaron NPs estables, con alta eficiencia de encapsulamento, baixa toxicidade e elevada eficacia de transfección, establecendo unha base sólida para futuros estudos in vivo.
As terapias celulares avanzadas, como a CAR (Chimeric Antigen Receptor)-T, que redirixe as células T contra células diana, revolucionaron o tratamento do cancro hematolóxico. Outra estratexia prometedora é a terapia STAb (Secreting T cell-redirecting Antibody), que modifica células T para que secreten localmente anticorpos biespecíficos que enlazan a célula inmune coa tumoral, promovendo a súa destrución. Porén, ao tratarse de terapias ex vivo e individualizadas, a súa produción resulta complexa e custosa. Para superar estas limitacións, este traballo propón unha estratexia innovadora: a modificación in vivo de células T mediante nanopartículas (NPs) que encapsulen ARNm codificante de anticorpos biespecíficos e transfecten preferentemente células T. Isto permitiría que as propias células sintetizasen e secretasen ditos anticorpos directamente no organismo, replicando os efectos terapéuticos da STAb cun procedemento máis sinxelo e económico. Co obxectivo de dirixir as NPs cara ás células T in vivo, deseñáronse e caracterizáronse diversas formulacións. Probáronse distintos lípidos e recubrimentos poliméricos, avaliando parámetros como tamaño, potencial zeta, índice de polidispersión, eficiencia de encapsulamento e estabilidade en condicións fisiolóxicas simuladas e de almacenamento. Ademais, analizouse a súa toxicidade e eficiencia de transfección en células Jurkat e células T primarias. Os resultados confirmaron NPs estables, con alta eficiencia de encapsulamento, baixa toxicidade e elevada eficacia de transfección, establecendo unha base sólida para futuros estudos in vivo.
Dirección
ALONSO FERNANDEZ, MARIA JOSEFA (Titoría)
Sanjurjo Bouza, Lucía Cotitoría
ALONSO FERNANDEZ, MARIA JOSEFA (Titoría)
Sanjurjo Bouza, Lucía Cotitoría
Tribunal
LOZA GARCIA, MARIA ISABEL (Presidente/a)
GARCIA GONZALEZ, CARLOS ALBERTO (Secretario/a)
CSABA , NOEMI STEFANIA (Vogal)
LOZA GARCIA, MARIA ISABEL (Presidente/a)
GARCIA GONZALEZ, CARLOS ALBERTO (Secretario/a)
CSABA , NOEMI STEFANIA (Vogal)
Desenvolvemento dun xel inxectable cargado con nanopartículas para administración ocular
Autoría
R.D.G.
Máster Universitario en Investigación e Desenvolvemento de Medicamentos
R.D.G.
Máster Universitario en Investigación e Desenvolvemento de Medicamentos
Data da defensa
14.07.2025 11:00
14.07.2025 11:00
Resumo
A Degeneración Macular Asociada á Idade continúa sendo unha das principais causas de cegueira irreversible en persoas adultas a nivel mundial e debido ao incremento da esperanza de vida, a incidencia desta enfermidade alcanzará case os 300 millóns de casos para o ano 2040. Actualmente, só a forma húmida da enfermidade presenta alternativas terapéuticas. Con todo, tales tratamentos están dirixidos unicamente para aliviar síntomas e retrasar a súa progresión. Ademais, son administrados periodicamente debido á rápida liberación e eliminación do fármaco no interior do ollo, o que pode derivar en complicacións clínicas, un impacto psicolóxico no paciente e custos económicos elevados. O uso de biomateriais para a administración controlada de fármacos no tratamento da Degeneración Macular Asociada á Idade é unha metodoloxía prometedora. Concretamente, os hidroxéis inxectables cargados con nanopartículas emerxeron como unha alternativa ás inxeccións periódicas de fármacos ou nanopartículas en solución. No presente traballo, desenvolvéronse hidroxéis inxectables de ácido hialurónico modificado quimicamente para a súa xelificación in situ cargados con nanocápsulas que portasen dexametasona. Levouse a cabo unha caracterización morfolóxica, reolóxica, estudos de degradación do sistema e estudos de liberación do fármaco, concluíndo que estes hidroxéis poderían ser sistemas de liberación adecuados para reducir a inflamación provocada na forma húmida da enfermidade.
A Degeneración Macular Asociada á Idade continúa sendo unha das principais causas de cegueira irreversible en persoas adultas a nivel mundial e debido ao incremento da esperanza de vida, a incidencia desta enfermidade alcanzará case os 300 millóns de casos para o ano 2040. Actualmente, só a forma húmida da enfermidade presenta alternativas terapéuticas. Con todo, tales tratamentos están dirixidos unicamente para aliviar síntomas e retrasar a súa progresión. Ademais, son administrados periodicamente debido á rápida liberación e eliminación do fármaco no interior do ollo, o que pode derivar en complicacións clínicas, un impacto psicolóxico no paciente e custos económicos elevados. O uso de biomateriais para a administración controlada de fármacos no tratamento da Degeneración Macular Asociada á Idade é unha metodoloxía prometedora. Concretamente, os hidroxéis inxectables cargados con nanopartículas emerxeron como unha alternativa ás inxeccións periódicas de fármacos ou nanopartículas en solución. No presente traballo, desenvolvéronse hidroxéis inxectables de ácido hialurónico modificado quimicamente para a súa xelificación in situ cargados con nanocápsulas que portasen dexametasona. Levouse a cabo unha caracterización morfolóxica, reolóxica, estudos de degradación do sistema e estudos de liberación do fármaco, concluíndo que estes hidroxéis poderían ser sistemas de liberación adecuados para reducir a inflamación provocada na forma húmida da enfermidade.
Dirección
ABBADESSA , ANNA (Titoría)
ALONSO FERNANDEZ, MARIA JOSEFA Cotitoría
ABBADESSA , ANNA (Titoría)
ALONSO FERNANDEZ, MARIA JOSEFA Cotitoría
Tribunal
ALVAREZ LORENZO, CARMEN ISABEL (Presidente/a)
YAÑEZ JATO, MATILDE (Secretario/a)
FONTENLA GIL, JOSE ANGEL (Vogal)
ALVAREZ LORENZO, CARMEN ISABEL (Presidente/a)
YAÑEZ JATO, MATILDE (Secretario/a)
FONTENLA GIL, JOSE ANGEL (Vogal)
Validación preclínica de novos biomarcadores de diagnóstico e prognóstico da poliquistosis renal autosómica dominante
Autoría
L.F.B.
Máster Universitario en Investigación e Desenvolvemento de Medicamentos
L.F.B.
Máster Universitario en Investigación e Desenvolvemento de Medicamentos
Data da defensa
14.07.2025 12:00
14.07.2025 12:00
Resumo
A Poliquistosis Renal Autosómica Dominante (ADPKD) é a enfermidade renal hereditaria máis habitual, sendo responsable de 1 de cada 800-1000 enfermos mundialmente e caracterizándose pola aparición de quistes no parénquima renal, que provocan nas etapas finais insuficiencia renal terminal (ESRD). A pesar da existencia de múltiples métodos diagnósticos (medición de creatinina, albumina estudos xenéticos e técnicas de imaxe), estes non son capaces de detectar a enfermidade nos seus estadios iniciais nin indicar a evolución desta. Por tanto, está en alza a procura de novos biomarcadores que poidan cumprir ese papel. Unha liña de investigación moi prometedora é o uso das vesículas extracelulares, debido a que acumulan no seu interior múltiples metabolitos indicadores de diferentes patoloxías. En estudos previos deste laboratorio xa se estudou esta aplicación, dando como resultado o interese en 4 biomarcadores concretos achados en mostras de ouriños de pacientes. Este estudo centrarase na validación destes marcadores mediante un modelo animal (C57/Bl6J Pkd1 flox/flox; TamCre) con 2 puntos de inactivación: cedo e tardío, a técnica Western Blot e o reactivo ExoGAG (Nasasbiotech), o cal permite a extracción das vesículas das mostras de ouriños.
A Poliquistosis Renal Autosómica Dominante (ADPKD) é a enfermidade renal hereditaria máis habitual, sendo responsable de 1 de cada 800-1000 enfermos mundialmente e caracterizándose pola aparición de quistes no parénquima renal, que provocan nas etapas finais insuficiencia renal terminal (ESRD). A pesar da existencia de múltiples métodos diagnósticos (medición de creatinina, albumina estudos xenéticos e técnicas de imaxe), estes non son capaces de detectar a enfermidade nos seus estadios iniciais nin indicar a evolución desta. Por tanto, está en alza a procura de novos biomarcadores que poidan cumprir ese papel. Unha liña de investigación moi prometedora é o uso das vesículas extracelulares, debido a que acumulan no seu interior múltiples metabolitos indicadores de diferentes patoloxías. En estudos previos deste laboratorio xa se estudou esta aplicación, dando como resultado o interese en 4 biomarcadores concretos achados en mostras de ouriños de pacientes. Este estudo centrarase na validación destes marcadores mediante un modelo animal (C57/Bl6J Pkd1 flox/flox; TamCre) con 2 puntos de inactivación: cedo e tardío, a técnica Western Blot e o reactivo ExoGAG (Nasasbiotech), o cal permite a extracción das vesículas das mostras de ouriños.
Dirección
Sánchez Barreiro, Alejandro (Titoría)
García González, Miguel Ángel Cotitoría
Sánchez Barreiro, Alejandro (Titoría)
García González, Miguel Ángel Cotitoría
Tribunal
ALVAREZ LORENZO, CARMEN ISABEL (Presidente/a)
YAÑEZ JATO, MATILDE (Secretario/a)
FONTENLA GIL, JOSE ANGEL (Vogal)
ALVAREZ LORENZO, CARMEN ISABEL (Presidente/a)
YAÑEZ JATO, MATILDE (Secretario/a)
FONTENLA GIL, JOSE ANGEL (Vogal)
Desenvolvemento dun Tumor-on-a-Chip para avaliar a migración de células dendríticas a tumores mamarios.
Autoría
S.D.P.G.R.
Máster Universitario en Investigación e Desenvolvemento de Medicamentos
S.D.P.G.R.
Máster Universitario en Investigación e Desenvolvemento de Medicamentos
Data da defensa
14.07.2025 12:20
14.07.2025 12:20
Resumo
O microambiente tumoral xoga un papel fundamental na progresión do cancro, a evasión inmunitaria e a resistencia ao tratamento. Modelar con precisión este complexo ambiente é un reto importante para o desenvolvemento de novas estratexias terapéuticas. Neste contexto, os modelos tridimensionais baseados en hidroxeles ofrecen unha alternativa prometedora aos modelos bidimensionais e animais convencionais, xa que permiten a recreación dun ambiente tumoral máis representativo da realidade. Este traballo céntrase no desenvolvemento dun modelo 3D como base para un sistema Tumor-on-a-Chip utilizando hidroxeles de coláxeno tipo I como matriz. O sistema integra células tumorais de cancro de mama (MDA-MB-231), macrófagos derivados da liña celular THP-1 e células dendríticas obtidas do sangue humano. Esta combinación ten como obxectivo reproducir un ambiente tumoral inmunoloxicamente relevante que permita o estudo de procesos clave, como a migración das células dendríticas ao tumor de mama. O modelo está deseñado para avaliar a viabilidade, a proliferación, a morfoloxía e o comportamento funcional de diferentes poboacións celulares, así como as súas interaccións dentro da matriz. Ademais, considérase a posibilidade de regular a degradación da matriz de coláxeno, o que permitiría o control dinámico do ambiente tumoral. Esta estratexia ofrece unha ferramenta innovadora para estudar o microambiente tumoral no cancro de mama.
O microambiente tumoral xoga un papel fundamental na progresión do cancro, a evasión inmunitaria e a resistencia ao tratamento. Modelar con precisión este complexo ambiente é un reto importante para o desenvolvemento de novas estratexias terapéuticas. Neste contexto, os modelos tridimensionais baseados en hidroxeles ofrecen unha alternativa prometedora aos modelos bidimensionais e animais convencionais, xa que permiten a recreación dun ambiente tumoral máis representativo da realidade. Este traballo céntrase no desenvolvemento dun modelo 3D como base para un sistema Tumor-on-a-Chip utilizando hidroxeles de coláxeno tipo I como matriz. O sistema integra células tumorais de cancro de mama (MDA-MB-231), macrófagos derivados da liña celular THP-1 e células dendríticas obtidas do sangue humano. Esta combinación ten como obxectivo reproducir un ambiente tumoral inmunoloxicamente relevante que permita o estudo de procesos clave, como a migración das células dendríticas ao tumor de mama. O modelo está deseñado para avaliar a viabilidade, a proliferación, a morfoloxía e o comportamento funcional de diferentes poboacións celulares, así como as súas interaccións dentro da matriz. Ademais, considérase a posibilidade de regular a degradación da matriz de coláxeno, o que permitiría o control dinámico do ambiente tumoral. Esta estratexia ofrece unha ferramenta innovadora para estudar o microambiente tumoral no cancro de mama.
Dirección
ALVAREZ LORENZO, CARMEN ISABEL (Titoría)
BLANCO FERNANDEZ, BARBARA Cotitoría
ALVAREZ LORENZO, CARMEN ISABEL (Titoría)
BLANCO FERNANDEZ, BARBARA Cotitoría
Tribunal
LOZA GARCIA, MARIA ISABEL (Presidente/a)
GARCIA GONZALEZ, CARLOS ALBERTO (Secretario/a)
CSABA , NOEMI STEFANIA (Vogal)
LOZA GARCIA, MARIA ISABEL (Presidente/a)
GARCIA GONZALEZ, CARLOS ALBERTO (Secretario/a)
CSABA , NOEMI STEFANIA (Vogal)
Desenvolvemento dun Sistema Microfluídico con implementación de Nanopartículas Magnéticas funcionalizadas para o illamento selectivo de Biomarcadores biolóxicos
Autoría
P.H.S.
Máster Universitario en Biofabricación
P.H.S.
Máster Universitario en Biofabricación
Data da defensa
15.07.2025 09:00
15.07.2025 09:00
Resumo
As vesículas extracelulares (EV), en particular os exosomas, están a adquirir un papel central no diagnóstico e prognóstico de múltiples enfermidades. Isto débese á súa implicación na comunicación intercelular e á súa presenza en diversos fluídos biolóxicos. Porén, o seu reducido tamaño e baixa concentración fan que o illamento destes resulte tecnicamente complexo. Neste contexto, os dispositivos microfluídicos ofrecen unha solución innovadora. Estes sistemas permiten manexar volumes moi pequenos de mostra cun control fluídico preciso, posibilitando ademais a integración de múltiples procesos nun único chip. A súa versatilidade e capacidade de personalización fan que sexan especialmente adecuados para aplicacións biomédicas avanzadas. Este traballo céntrase no deseño e desenvolvemento dun dispositivo microfluídico capaz de atrapar vesículas extracelulares ou outras biomoléculas de xeito eficaz mediante nanopartículas magnéticas funcionalizadas con anticorpos específicos. O sistema proposto constará dunha etapa de mestura seguida dunha fase de captura mediante un campo magnético. O obxectivo é acadar un sistema preciso, rendible e reproducible para a separación de partículas en mostras complexas e pouco concentradas.
As vesículas extracelulares (EV), en particular os exosomas, están a adquirir un papel central no diagnóstico e prognóstico de múltiples enfermidades. Isto débese á súa implicación na comunicación intercelular e á súa presenza en diversos fluídos biolóxicos. Porén, o seu reducido tamaño e baixa concentración fan que o illamento destes resulte tecnicamente complexo. Neste contexto, os dispositivos microfluídicos ofrecen unha solución innovadora. Estes sistemas permiten manexar volumes moi pequenos de mostra cun control fluídico preciso, posibilitando ademais a integración de múltiples procesos nun único chip. A súa versatilidade e capacidade de personalización fan que sexan especialmente adecuados para aplicacións biomédicas avanzadas. Este traballo céntrase no deseño e desenvolvemento dun dispositivo microfluídico capaz de atrapar vesículas extracelulares ou outras biomoléculas de xeito eficaz mediante nanopartículas magnéticas funcionalizadas con anticorpos específicos. O sistema proposto constará dunha etapa de mestura seguida dunha fase de captura mediante un campo magnético. O obxectivo é acadar un sistema preciso, rendible e reproducible para a separación de partículas en mostras complexas e pouco concentradas.
Dirección
GARCIA GONZALEZ, CARLOS ALBERTO (Titoría)
Ferreiro Vila, Elías Cotitoría
Silva Candal, Andrés Alexander da Cotitoría
GARCIA GONZALEZ, CARLOS ALBERTO (Titoría)
Ferreiro Vila, Elías Cotitoría
Silva Candal, Andrés Alexander da Cotitoría
Tribunal
DIAZ RODRIGUEZ, PATRICIA (Presidente/a)
Chiusi , Stefano (Secretario/a)
Díaz Prado, Silvia M. (Vogal)
DIAZ RODRIGUEZ, PATRICIA (Presidente/a)
Chiusi , Stefano (Secretario/a)
Díaz Prado, Silvia M. (Vogal)
Identificación de compostos protectores fronte á perda de neuritas nun modelo fenotípico de Alzheimer familiar.
Autoría
E.L.R.
Máster Universitario en Investigación e Desenvolvemento de Medicamentos
E.L.R.
Máster Universitario en Investigación e Desenvolvemento de Medicamentos
Data da defensa
14.07.2025 12:20
14.07.2025 12:20
Resumo
A enfermidade de Alzheimer (EA) familiar, causada por mutacións como APP V717I e MAPT P301L, cursa, entre outras características, con perda de conexións neuríticas. Neste traballo optimizouse un modelo celular fenotípico de EA baseado en células SH-SY5Y diferenciadas e transfectadas con ambas mutacións, co obxectivo de avaliar a perda de neuritas e a súa posible reversión farmacolóxica. A transfección reduciu significativamente o porcentaxe de células con neuritas, reproducindo alteracións morfolóxicas compatibles con procesos neurodexenerativos. Sobre este modelo evaluáronse sete fármacos de reposicionamento, seleccionados polo seu efecto neuroprotector en ensaios previos de excitabilidade. Deles, a melatonina mostrou un efecto protector, incrementando o número de células con neuritas fronte ao control. En cambio, a metolazona e a rifampicina reducían aínda máis o número de células arborizadas con neuritas. A mianserina, etosuximida, doxepina e canavanina non modificaron significativamente o número de células arborizadas nas condicións avaliadas. Este estudo demostra que este modelo é adecuado para detectar a perda de células arborizadas con neuritas e identificar compostos con potencial neuroprotector que protexan fronte a dita perda. Os resultados deberán validarse posteriormente en modelos máis complexos para confirmar a súa relevancia fisiopatolóxica.
A enfermidade de Alzheimer (EA) familiar, causada por mutacións como APP V717I e MAPT P301L, cursa, entre outras características, con perda de conexións neuríticas. Neste traballo optimizouse un modelo celular fenotípico de EA baseado en células SH-SY5Y diferenciadas e transfectadas con ambas mutacións, co obxectivo de avaliar a perda de neuritas e a súa posible reversión farmacolóxica. A transfección reduciu significativamente o porcentaxe de células con neuritas, reproducindo alteracións morfolóxicas compatibles con procesos neurodexenerativos. Sobre este modelo evaluáronse sete fármacos de reposicionamento, seleccionados polo seu efecto neuroprotector en ensaios previos de excitabilidade. Deles, a melatonina mostrou un efecto protector, incrementando o número de células con neuritas fronte ao control. En cambio, a metolazona e a rifampicina reducían aínda máis o número de células arborizadas con neuritas. A mianserina, etosuximida, doxepina e canavanina non modificaron significativamente o número de células arborizadas nas condicións avaliadas. Este estudo demostra que este modelo é adecuado para detectar a perda de células arborizadas con neuritas e identificar compostos con potencial neuroprotector que protexan fronte a dita perda. Os resultados deberán validarse posteriormente en modelos máis complexos para confirmar a súa relevancia fisiopatolóxica.
Dirección
LOZA GARCIA, MARIA ISABEL (Titoría)
MARTINEZ RODRIGUEZ, ANTON LEANDRO Cotitoría
LOZA GARCIA, MARIA ISABEL (Titoría)
MARTINEZ RODRIGUEZ, ANTON LEANDRO Cotitoría
Tribunal
ALVAREZ LORENZO, CARMEN ISABEL (Presidente/a)
YAÑEZ JATO, MATILDE (Secretario/a)
FONTENLA GIL, JOSE ANGEL (Vogal)
ALVAREZ LORENZO, CARMEN ISABEL (Presidente/a)
YAÑEZ JATO, MATILDE (Secretario/a)
FONTENLA GIL, JOSE ANGEL (Vogal)
Perfil de activación da vía JAK/STAT en doentes con colite ulerosa:variabilidade interindividual e diferenzas segundo o sexo
Autoría
A.R.L.
Máster Universitario en Investigación e Desenvolvemento de Medicamentos
A.R.L.
Máster Universitario en Investigación e Desenvolvemento de Medicamentos
Data da defensa
14.07.2025 12:40
14.07.2025 12:40
Resumo
A colite ulcerosa cursa cunha inflamación crónica da mucosa colónica na que a vía JAK/STAT desempeña un papel central. Neste estudo cuantificouse a fosforilación de sete mediadores da devandita vía (JAK1, JAK2, JAK3, TYK2, STAT1, STAT3 e STAT4) en biopsias de mucosa colónica inflamada procedentes de sete pacientes con colitis ulcerosa e características clínicas homoxéneas (MES = 2, tratamento exclusivo con mesalazina), seleccionados para valorar por experimentos preliminares a creación de hipótese. A análise revelou unha marcada variabilidade interindividual, aínda que se detecta que JAK2 foi o compoñente que presentou maior activación, seguido de TYK2 e STAT4. Ademais, as matrices de correlación mostraron asociacións significativas entre TYK2 e JAK3, TYK2 e STAT3/4 e JAK2 e STAT4, o que apunta a unha activación coordinada destes compoñentes da vía. A fosforilación de todos os mediadores, excepto STAT1, foi significativamente maior en homes, o que suxire que o sexo podería modular a intensidade de sinalización na vía JAK/STAT. Estas evidencias apoian a utilidade de perfilar a activación molecular de forma individual para explicar a heteroxeneidade clínica da colite ulcerosa e avanzar cara a biomarcadores e estratexias terapéuticas máis personalizados.
A colite ulcerosa cursa cunha inflamación crónica da mucosa colónica na que a vía JAK/STAT desempeña un papel central. Neste estudo cuantificouse a fosforilación de sete mediadores da devandita vía (JAK1, JAK2, JAK3, TYK2, STAT1, STAT3 e STAT4) en biopsias de mucosa colónica inflamada procedentes de sete pacientes con colitis ulcerosa e características clínicas homoxéneas (MES = 2, tratamento exclusivo con mesalazina), seleccionados para valorar por experimentos preliminares a creación de hipótese. A análise revelou unha marcada variabilidade interindividual, aínda que se detecta que JAK2 foi o compoñente que presentou maior activación, seguido de TYK2 e STAT4. Ademais, as matrices de correlación mostraron asociacións significativas entre TYK2 e JAK3, TYK2 e STAT3/4 e JAK2 e STAT4, o que apunta a unha activación coordinada destes compoñentes da vía. A fosforilación de todos os mediadores, excepto STAT1, foi significativamente maior en homes, o que suxire que o sexo podería modular a intensidade de sinalización na vía JAK/STAT. Estas evidencias apoian a utilidade de perfilar a activación molecular de forma individual para explicar a heteroxeneidade clínica da colite ulcerosa e avanzar cara a biomarcadores e estratexias terapéuticas máis personalizados.
Dirección
LOZA GARCIA, MARIA ISABEL (Titoría)
MARTINEZ RODRIGUEZ, ANTON LEANDRO Cotitoría
LOZA GARCIA, MARIA ISABEL (Titoría)
MARTINEZ RODRIGUEZ, ANTON LEANDRO Cotitoría
Tribunal
ALVAREZ LORENZO, CARMEN ISABEL (Presidente/a)
YAÑEZ JATO, MATILDE (Secretario/a)
FONTENLA GIL, JOSE ANGEL (Vogal)
ALVAREZ LORENZO, CARMEN ISABEL (Presidente/a)
YAÑEZ JATO, MATILDE (Secretario/a)
FONTENLA GIL, JOSE ANGEL (Vogal)
Estudo das alteracións na barreira hematoencefálica producidas polo fenotipo secretorio asociado á senescencia das células endoteliais vasculares periféricas
Autoría
L.R.R.
Máster Universitario en Investigación e Desenvolvemento de Medicamentos
L.R.R.
Máster Universitario en Investigación e Desenvolvemento de Medicamentos
Data da defensa
14.07.2025 12:40
14.07.2025 12:40
Resumo
A idade é o principal factor de risco para o desenvolvemento de enfermidades neurodexenerativas. Un nexo común en todas elas é a alteración da barreira hematoencefálica (BHE), un factor clave no establecemento e/ou progresión destas patoloxías. Poucos estudos relacionaron as alteracións vasculares periféricas coa alteración da BHE. A vasculatura periférica sofre cambios asociados ao envellecemento, como a senescencia celular, un estado no que as células adquiren un fenotipo proinflamatorio, coñecido como fenotipo secretorio asociado á senescencia (SASP), que pode alterar funcións a distancia, como a integridade da BHE. O obxectivo deste estudo foi avaliar o impacto da SASP endotelial nun modelo de BHE in vitro baseado na liña celular bEnd.3, así como analizar o potencial efecto protector da rapamicina. Para este fin, as células foron expostas a diferentes medios condicionados obtidos de células HUVEC en diferentes etapas da senescencia, tanto tratadas como non tratadas con rapamicina. Analizáronse a viabilidade celular, o estrés oxidativo, os niveis do mediador proinflamatorio (IL-6), a expresión da sintasa do óxido nítrico endotelial fosforilada (p-eNOS), a resistencia eléctrica transendotelial (TEER) e a expresión de proteínas de unión estreita (TJs) (claudina-5 e ocludina). Os resultados mostraron que o medio condicionado das células tratadas con rapamicina reduciu o estrés oxidativo e os niveis de IL-6, e aumentou a expresión de p-eNOS, TEER e TJs. Estes achados destacan o potencial da rapamicina como terapia para reducir os efectos do envellecemento vascular na disfunción neurovascular, unha relación clave entre as enfermidades cardiovasculares e a neurodexeneración.
A idade é o principal factor de risco para o desenvolvemento de enfermidades neurodexenerativas. Un nexo común en todas elas é a alteración da barreira hematoencefálica (BHE), un factor clave no establecemento e/ou progresión destas patoloxías. Poucos estudos relacionaron as alteracións vasculares periféricas coa alteración da BHE. A vasculatura periférica sofre cambios asociados ao envellecemento, como a senescencia celular, un estado no que as células adquiren un fenotipo proinflamatorio, coñecido como fenotipo secretorio asociado á senescencia (SASP), que pode alterar funcións a distancia, como a integridade da BHE. O obxectivo deste estudo foi avaliar o impacto da SASP endotelial nun modelo de BHE in vitro baseado na liña celular bEnd.3, así como analizar o potencial efecto protector da rapamicina. Para este fin, as células foron expostas a diferentes medios condicionados obtidos de células HUVEC en diferentes etapas da senescencia, tanto tratadas como non tratadas con rapamicina. Analizáronse a viabilidade celular, o estrés oxidativo, os niveis do mediador proinflamatorio (IL-6), a expresión da sintasa do óxido nítrico endotelial fosforilada (p-eNOS), a resistencia eléctrica transendotelial (TEER) e a expresión de proteínas de unión estreita (TJs) (claudina-5 e ocludina). Os resultados mostraron que o medio condicionado das células tratadas con rapamicina reduciu o estrés oxidativo e os niveis de IL-6, e aumentou a expresión de p-eNOS, TEER e TJs. Estes achados destacan o potencial da rapamicina como terapia para reducir os efectos do envellecemento vascular na disfunción neurovascular, unha relación clave entre as enfermidades cardiovasculares e a neurodexeneración.
Dirección
CAMPOS TOIMIL, MANUEL (Titoría)
VIÑA CASTELAO, MARÍA DOLORES Cotitoría
CAMPOS TOIMIL, MANUEL (Titoría)
VIÑA CASTELAO, MARÍA DOLORES Cotitoría
Tribunal
LOZA GARCIA, MARIA ISABEL (Presidente/a)
GARCIA GONZALEZ, CARLOS ALBERTO (Secretario/a)
CSABA , NOEMI STEFANIA (Vogal)
LOZA GARCIA, MARIA ISABEL (Presidente/a)
GARCIA GONZALEZ, CARLOS ALBERTO (Secretario/a)
CSABA , NOEMI STEFANIA (Vogal)
Control farmacolóxico da inmunidade innata vinculada á microbiota intestinal en modelos celulares de artrite reumatoide
Autoría
L.Z.V.
Máster Universitario en Investigación e Desenvolvemento de Medicamentos
L.Z.V.
Máster Universitario en Investigación e Desenvolvemento de Medicamentos
Data da defensa
14.07.2025 13:00
14.07.2025 13:00
Resumo
A artrite reumatoide (AR) é unha das enfermidades autoinmunes máis comúns e caracterízase principalmente pola inflamación crónica da membrana sinovial, provocada por unha resposta inmunitaria anómala contra os propios tecidos articulares. Suxeriuse que alteracións na microbiota intestinal poden contribuír ao desenvolvemento da endotoxemia mediante a chegada de lipopolisacáridos (LPS) bacterianos ao torrente sanguíneo, o que se ten relacionado coa AR. Neste contexto, estes LPS chegarían ás articulacións, agravando a inflamación mediante a activación do receptor tipo Toll 4 (TLR4), esencial na inmunidade innata. Neste estudo analízanse as respostas inflamatorias mediadas por TLR4 en sinoviocitos fibroblásticos e macrófagos tras a exposición a LPS de distintas bacterias intestinais, así como o potencial efecto antiinflamatorio dos fármacos reposicionados amitriptilina e FX nun modelo in vitro de AR. As células foron tratadas con LPS de Escherichia coli, Klebsiella pneumoniae, Acidaminococcus fermentans, Phocaeicola sartorii e Phocaeicola coprophilus. A resposta inflamatoria foi avaliada mediante RT-qPCR e análise proteico por electroforese capilar. Os resultados indican que a resposta inflamatoria depende do tipo celular e da especie bacteriana utilizada como estímulo. Nos macrófagos, A. fermentans induciu a maior resposta inflamatoria, mentres que nos sinoviocitos foron os de P. sartorii e P. coprophilus. O fármaco FX mostrou eficacia exclusivamente nos macrófagos, mentres que a amitriptilina non tivo efecto en ningún tipo celular. Estes achados subliñan o interese por desenvolver novas estratexias para modular a resposta inmune na AR e por explorar combinacións terapéuticas que potencien o efecto antiinflamatorio.
A artrite reumatoide (AR) é unha das enfermidades autoinmunes máis comúns e caracterízase principalmente pola inflamación crónica da membrana sinovial, provocada por unha resposta inmunitaria anómala contra os propios tecidos articulares. Suxeriuse que alteracións na microbiota intestinal poden contribuír ao desenvolvemento da endotoxemia mediante a chegada de lipopolisacáridos (LPS) bacterianos ao torrente sanguíneo, o que se ten relacionado coa AR. Neste contexto, estes LPS chegarían ás articulacións, agravando a inflamación mediante a activación do receptor tipo Toll 4 (TLR4), esencial na inmunidade innata. Neste estudo analízanse as respostas inflamatorias mediadas por TLR4 en sinoviocitos fibroblásticos e macrófagos tras a exposición a LPS de distintas bacterias intestinais, así como o potencial efecto antiinflamatorio dos fármacos reposicionados amitriptilina e FX nun modelo in vitro de AR. As células foron tratadas con LPS de Escherichia coli, Klebsiella pneumoniae, Acidaminococcus fermentans, Phocaeicola sartorii e Phocaeicola coprophilus. A resposta inflamatoria foi avaliada mediante RT-qPCR e análise proteico por electroforese capilar. Os resultados indican que a resposta inflamatoria depende do tipo celular e da especie bacteriana utilizada como estímulo. Nos macrófagos, A. fermentans induciu a maior resposta inflamatoria, mentres que nos sinoviocitos foron os de P. sartorii e P. coprophilus. O fármaco FX mostrou eficacia exclusivamente nos macrófagos, mentres que a amitriptilina non tivo efecto en ningún tipo celular. Estes achados subliñan o interese por desenvolver novas estratexias para modular a resposta inmune na AR e por explorar combinacións terapéuticas que potencien o efecto antiinflamatorio.
Dirección
DIAZ RODRIGUEZ, PATRICIA (Titoría)
Gómez Vaamonde, Rodolfo Cotitoría
DIAZ RODRIGUEZ, PATRICIA (Titoría)
Gómez Vaamonde, Rodolfo Cotitoría
Tribunal
ALVAREZ LORENZO, CARMEN ISABEL (Presidente/a)
YAÑEZ JATO, MATILDE (Secretario/a)
FONTENLA GIL, JOSE ANGEL (Vogal)
ALVAREZ LORENZO, CARMEN ISABEL (Presidente/a)
YAÑEZ JATO, MATILDE (Secretario/a)
FONTENLA GIL, JOSE ANGEL (Vogal)